Ο Μύθος του Ερκ

Ο Μύθος του Ερκ [1]

Του E=m.c²

Η ιστορία λέει πως στην αρχή, όταν η Μεγάλη Δύναμη που έδωσε μορφή στον κόσμο, γέννησε τα πρώτα ζώα, ένα από αυτά, ονόματι Ερκ, αφού παρατήρησε τα όσα συνέβαιναν τριγύρω του, γύρισε με αγωνία στη Μεγάλη Δύναμη και της έθεσε τις εξής ερωτήσεις:
"Γιατί πρέπει όλα να είναι τόσο σκληρά, τόσο δύσκολα, τόσο επίπονα...; Γιατί πρέπει κάποιοι να υποφέρουν και να πεθαίνουν προκειμένου να ζουν οι άλλοι; Γιατί πρέπει να αγωνιζόμαστε, ο ένας εναντίον του άλλου; Γιατί είναι απαραίτητο να σπαταλιέται τόσος κόπος, προκειμένου να αποκτούμε τα αναγκαία προς το ζην; Γιατί δεν έφτιαξες έναν πιο απλό, ευκολότερο κόσμο όπου όλα να είναι πιο προσβάσιμα, άνετα κι ευχάριστα; Ποιο το νόημα στα τόσα βάσανα, στην τόση ταλαιπωρία, στον τόσο θάνατο;"

Η Μεγάλη Δύναμη ήξερε την απάντηση, αλλά ήξερε επίσης πως ο Ερκ θα την καταλάβαινε μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας. Έτσι, αφού άκουσε τα παράπονα του Ερκ και παρ' ότι η Μεγάλη Δύναμη ήξερε πως δεν είχε κάνει κανένα λάθος σχεδιάζοντας τον κόσμο, τον άλλαξε ώστε ο Ερκ και οι σύντροφοί του να ανακαλύψουν τη λογική των πραγμάτων από μόνοι τους.

Στην αρχή, η Μεγάλη Δύναμη σκέφτηκε πως λίγες μικρές αλλαγές θα αρκούσαν για να τους κάνουν να αναγνωρίσουν την αλήθεια. Γι' αυτό ελάφρυνε τις συνθήκες διαβίωσης για όλα τα ζωντανά όντα· μετρίασε το κλίμα, ώστε να είναι πιο φιλόξενο για τη ζωή, διευκόλυνε την πρόσβαση στο φαγητό για τα ζώα, απέτρεψε το θάνατο των νεότερων ατόμων, μείωσε τον αριθμό των ατυχημάτων, των ασθενειών και των καταστροφών, καθώς και τα βάσανα που θα έπρεπε τα να υπομείνουν τα θύματα. Αλλά ο Ερκ και οι σύντροφοί του, ύστερα από μια σύντομη περίοδο ευφορίας, αρχίσανε και πάλι να παραπονιούνται πως σε αυτή τη νέα έκδοση του κόσμου, υπήρχε ακόμη ο πόνος, υπήρχε ακόμη ο θάνατος, πως ήταν ακόμη ένας κόσμος εχθρικός, ένα μέρος που ήταν υπερβολικά σκληρό και δύσκολο για τη ζωή.

Βλέποντάς το αυτό, η Μεγάλη Δύναμη αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα προκειμένου να ανοίξει τα μάτια του Ερκ και των συντρόφων του. Από τη στιγμή εκείνη, όλα ήταν εύκολα, άνετα, απλά κι ευχάριστα. Κανείς δεν υπέφερε ή πέθαινε, ούτε έπρεπε να κοπιάσει για να παράγει τα απαραίτητα της ζωής. Ό,τι ήταν αναγκαίο, αποκτιόταν άμεσα και δίχως κόπο. Ούτε και ήταν απαραίτητο να είναι κανείς σε εγρήγορση, καθώς δεν υπήρχαν κίνδυνοι απ' τους οποίους να φυλάγεται, ούτε και βλάβες για να φοβάται. Δεν υπήρχαν διαμάχες, έχθρες ή συγκρούσεις οποιουδήποτε είδους μεταξύ των ζώων ή μεταξύ αυτών και του περιβάλλοντός τους. Ο κόσμος βρισκόταν εν ειρήνη. Έμοιαζε υπέροχο.

Όμως μετά τους αρχικούς εορτασμούς, ένα νέο και πολύ δυσάρεστο συναίσθημα ξεκίνησε να γεννιέται, ένα σύμπτωμα ενός μεγάλου προβλήματος, εκεί που δεν υπήρχαν προβλήματα, μια βαθιά δυσφορία στη μέση όλης αυτής της καλοπέρασης· η Πλήξη. Εξαιτίας της έλλειψης κινήτρου, πρωτοβουλίας, στόχων, παρορμήσεων, προκλήσεων, δραστηριοτήτων… Εξαιτίας της απραξίας που επικρατούσε σε αυτές τις ειδυλλικές συνθήκες, τα ζώα βαριόντουσαν. Επειδή δεν χρειαζόταν να κοπιάσουν για το οτιδήποτε, να ανησυχήσουν για το οτιδήποτε… δεν είχαν τίποτα να κάνουν, τίποτα που να άξιζε τον κόπο, τίποτα που να τα κινητοποιήσει, τίποτα που θα τα έσπρωχνε να σηκωθούν από τον λήθαργό τους και να δράσουν. Παρόλα αυτά, ήταν ακόμη ζώα, και έτσι ένιωθαν μέσα τους μια επιτακτική ανάγκη να δράσουν. Και για τον λίγο αυτό, μετά από λίγο καιρό τα ζώα ήταν τόσο βαρεμένα και αηδιασμένα με αυτό το καθεστώς απραξίας ώστε, απλά και μόνο για να μπορούν να κάνουν κάτι και να βρουν μια εκτόνωση για την ενστικτώδη τους ροπή για δράση, άρχισαν να αναπτύσσουν παράλογες συμπεριφορές που δεν είχαν καμία σχέση με αυτές που είχαν αναπτύξει στην αρχή, πριν ο Ερκ μιλήσει στη Μεγάλη Δύναμη. Επειδή είχαν όλα όσα χρειάζονταν, άρχισαν να επιθυμούν άλλα πράγματα που δεν χρειάζονταν, μόνο και μόνο για να έχουν τη δυνατότητα να δράσουν και να εξασκηθούν στην απόκτησή τους. Έτσι άρχισαν να χτίζουν, να καταστρέφουν, να σκάβουν, να τρώνε, να συνουσιάζονται, να τρέχουν, να επιτίθενται το ένα στο άλλο… Παρορμητικά και ξέφρενα, και ως αποτέλεσμα, πολλά κατέληξαν με την ικανότητά τους για δράση σοβαρά επιβαρυμένη, υπέφεραν βαριά τραύματα, και άλλαξαν ριζικά το περιβάλλον τους· αλλά δεν έπαψαν να φέρονται έτσι, διότι προτιμούσαν να υποφέρουν όλες αυτές τις συνέπειες παρά να υπομείνουν την πλήξη του να μην έχουν τίποτα να κάνουν· τουλάχιστον αυτές οι αρνητικές επιδράσεις τους παρείχαν ερεθίσματα κι αισθήσεις, που κρατούσαν τα σώματα και τα μυαλά τους λειτουργικά, και δρούσαν ως το κίνητρο για να ξαναπράξουν παρόμοια, με την ίδια αφορμή της ανακούφισης αυτών των επιπτώσεων.

Βλέποντάς τα αυτά, ο Ερκ επιτέλους κατάλαβε. Γύρισε στη Μεγάλη Δύναμη ξανά, και της είπε: "Κατάλαβα πια τη λογική του κόσμου, όπως τον έφτιαξες στην αρχή. Κατάλαβα πια πως έτσι θα έπρεπε να είναι, και όχι όπως μου φαινόταν στην αρχή πιο ευχάριστο, γιατί αυτός είναι πραγματικά ο καλύτερος τρόπος που θα μπορούσε να υπάρξει. Κατάλαβα πια πως όταν δεν έβλεπα λογική στον κόσμο, έφταιγε η δικιά μου αδυναμία και άγνοια, και επειδή δεν τον είδα με τον σωστό τρόπο ή δεν σκεφτόμουν καθαρά. Επέτρεψα στον εαυτό μου να παρασυρθεί από μια οφθαλμαπάτη, και απαρνήθηκα την πραγματική μου φύση και το κόσμο στον οποίο ανήκω. Τώρα το ξέρω, τώρα είμαι δυνατότερος και δε θα υποπέσω ποτέ ξανά σε αυτό το λάθος. Σε ευχαριστώ, έμαθα το μάθημα, αλλά τώρα γύρισε σε παρακαλώ τον κόσμο σε ό,τι ήταν αρχικά."

Βλέποντας πως είχε πια πετύχει το σκοπό της, η Μεγάλη Δύναμη έκανε τα πάντα να ξαναγίνουν όπως ήταν στην αρχή.

Και έτσι ο Ερκ κατάλαβε ποια ήταν η θέση του στον κόσμο και στη ζωή, καθώς και το νόημα του κόσμου και της ζωής. Από τότε, εμείς, τα άγρια ζώα, γενιά με τη γενιά κρατάμε ζωντανή τη μνήμη αυτών των γεγονότων ώστε, όπως ο Ερκ, να θυμόμαστε ποια είναι η θέση μας και η λειτουργία μας, ώστε να μην υποπέσουμε στο ίδιο σφάλμα.

Και όμως, παρ' όλα αυτά, πολλοί άνθρωποι έχουν εντελώς ξεχάσει την ιστορία του Ερκ, και ζουν τις ζωές τους τυφλωμένοι απ' το ίδιο σφάλμα, προσπαθώντας να δημιουργήσουν τον Παράδεισο και βυθίζοντας τον εαυτό τους και τον κόσμο όλο και πιο βαθιά στην Κόλαση.

---

[1] Από τις ιστορίες του βιβλίου Historias desde el Lado Oscuro (E=m.c², 2004), © 2004, E=m.c². Δημοσιευμένη στο διαδίκτυο από τη σελίδα ultimoreductosalvaje.blogspot.com. Μεταφρασμένη στα Ελληνικά από την παρούσα σελίδα βάσει της Αγγλικής μετάφρασης του πρωτοτύπου, © 2005, Theodore J. Kaczynski.


Άγρια Χώρα

Επικοινωνία: agria.chora@hotmail.com

Το μαύρο πρόβατο κι ο λύκος

Το μαύρο πρόβατο κι ο λύκος [1]

Του E=m.c²

Η Λιμπέρτια ήταν ένα νεαρό πρόβατο το οποίο, σε αντίθεση με τα άλλα πρόβατα του κοπαδιού, γεννήθηκε μαύρο. Και το χρώμα της ήταν μόνο μία από τις παραξενιές της.

Ο χαρακτήρας της ήταν επίσης διαφορετικός από εκείνο των λευκών προβάτων. Δεν ήταν τόσο φιλήσυχη όσο οι σύντροφοί της. Δεν κατέβαζε το κεφάλι και δε στριμωχνώταν με τους άλλους την ώρα του μεσημεριανού ύπνου, αλλά προτιμούσε να βολτάρει τη γύρω περιοχή αντί να λαγοκοιμάται. Και όταν ερχόταν η ώρα να προχωρήσει μαζί με το κοπάδι, συνήθιζε να προπορεύεται ή να μένει πίσω, ή να ξεστρατίζει από το μονοπάτι, εκνευρίζοντας τον τσοπάνη και τα σκυλιά, που έπρεπε πάντα να τρέχουν πίσω της για να τη γυρίσουνε στο δρόμο. Και όταν επέστρεφε στο μαντρί, κατά το σούρουπο, ήτανε πάντα η τελευταία και φερόταν τόσο τεμπέλικα, που ο τσοπάνης έπρεπε να την απειλεί με τις φωνές, κραδαίνοντας τη γκλίτσα του, και μάλιστα καμιά φορά και να τη σπρώχνει και να την κλωτσάει για να τη βάλει μέσα. Μερικές φορές, γυρνούσε στα σκυλιά ή στον τσοπάνη και τους απειλούσε πως θα τους κουτουλήσει - και κάποτε το είχε κάνει κιόλας. Άλλες φορές, αν ο τσοπάνης ήταν αφηρημένος, έχεζε και κατουρούσε στην κουβέρτα και στο σάκο του. Και, συχνά, όταν ήταν με το υπόλοιπο κοπάδι και βαριόταν, σκεφτότανε διάφορα και προσπαθούσε να εξηγήσει στα άλλα πρόβατα πως ήταν αδικία, το ότι ο τσοπάνης δεν τους φερόταν τόσο καλά όσο φερόταν στα υπόλοιπά του ζώα· πως δεν τα αγκάλιαζε, όπως έκανε με τους σκύλους του· πως δεν τους έδινε τίποτα να φάνε, πέρα απ' το γρασίδι που βρίσκαν στο λιβάδι, σε αντίθεση με αυτό που έκανε η οικογένεια του τσοπάνη στα γελάδια, στα οποία έδινε σανό και κριθάρι· πως δεν τα πήγαινε βόλτα στο χωριό, όπως έκανε με τον γάιδαρο… Και όταν τ' άκουγαν αυτά οι άλλοι, σταματούσαν για μια στιγμή να βόσκουν, σηκώναν το κεφάλι τους, την κοίταζαν ανέκφραστα και συνέχιζαν να βόσκουν, ακριβώς όπως έκαναν όταν, σε μια καταιγίδα, ο μονότονος ήχος της βροχής διακοπτόταν από ένα μακρινό κεραυνό.

Χάρη σε όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, τόσο ασυνήθιστα για πρόβατο, η Λιμπέρτια έβλεπε τον εαυτό της σαν επαναστάτρια και ένιωθε τυχερή, γιατί νόμιζε πως είχε ελευθερώσει τον εαυτό της από τις προκαταλήψεις που εμπόδιζαν τα άλλα πρόβατα από το να δούνε. Ένιωθε πως ήταν πραγματικά ελεύθερη.

Έτσι είχαν τα πράγματα ώσπου μια μέρα, όταν το κοπάδι βρισκόταν στα θερινά βοσκοτόπια του βουνού, κι ενώ τα πρόβατα, ο τσοπάνης και οι σκύλοι παίρναν τον υπνάκο τους κάτω απ' τον ήλιο του Ιουλίου, η Λιμπέρτια, που περιπλανιόταν ως συνήθως, συνάντησε ένα περίεργο ζώο που είχε ξαπλώσει στον ίσκιο μιας μεγάλης βελανιδιάς. Με την πρώτη ματιά το πέρασε για σκύλο, επειδή η εμφάνισή του ήταν τέτοια, και αντάλλαξαν ήρεμα χαιρετισμούς:

- Γεια σου!
- Καλώς την!
- Φυλάς κανένα κοπάδι πρόβατα εδώ γύρω; - ρώτησε η Λιμπέρτια.
- Όχι για την ώρα. Παρεμπιπτόντως, πρόβατο, δεν νομίζεις πως είσαι λίγο μακριά απ' το κοπάδι σου; Μπορεί να χαθείς.
- Δεν το νομίζω - είπε το περήφανο πρόβατο - δεν είμαι συμβατικό πρόβατο, είμαι μαύρο προβατο, και τριγυρνάω ελεύθερα.

Με το που το άκουσε αυτό ο ξένος, έσκασε στα γέλια, φανερώνοντας σαγόνια γεμάτα κοφτερά δόντια και δυο ζευγάρια μεγάλους κυνόδοντες. Όταν τα είδε αυτά, η Λιμπέρτια τρομοκρατήθηκε και συνειδητοποίησε ξαφνικά πως το ζώο που έμοιαζε με σκύλο ήταν αυτό που τα γηραιότερα πρόβατα και οι σκύλοι του τσοπάνη αποκαλούσαν "λύκο". Ήταν έτοιμη να το σκάσει τρέχοντας, όταν ο λύκος της είπε χαμογελαστά:
- Μην τρέχεις, δεν πρόκειται να σε βλάψω. Μόλις έφαγα ένα σαν κι εσένα πριν λίγο, στην άλλη μεριά του βουνού. Δεν πεινάω ακόμη. Μου αρέσεις πραγματικά, και γι' αυτό θα σε μάθω λίγα πράγματα για τον εαυτό σου που δεν τα ξέρεις.

Η Λιμπέρτια, βλέποντας πως ο λύκος δεν κουνήθηκε και πως πραγματικά δεν έμοιαζει να έχει πρόθεση να της επιτεθεί, ησύχασε λίγο και έδειξε ενδιαφέρον.

- Τι μπορείς να μου δείξεις που δεν ξέρω; - απάντησε.
- Είμαι γέρικος λύκος, μην το ξεχνάς, και αν ξέρω το οτιδήποτε, τότε αυτό έχει να κάνει με τα πρόβατα, διότι σκότωσα και κατασπάραξα πολλά στη διάρκεια της ζωής μου.
- Εντάξει, αλλά εγώ δεν είμαι συνηθισμένο πρόβατο, είμαι μαύρο πρόβατο.
- Μαύρο ή άσπρο, το ίδιο κάνει· εν πάσει περιπτώσει, είσαι πρόβατο. Θαρρείς πως είσαι ανεξάρτητη, ελεύθερη… Αλλά δεν είσαι ικανή να απομακρυνθείς πολύ απ' το κοπάδι, να το εγκαταλείψεις πραγματικά, έχω άδικο; Έχεις περάσει καθόλου χρόνο μακριά απ' το κοπάδι, μόνη σου; Το προσπάθησες; Τι, όχι; Ούτε καν σου έχει περάσει απ' το μυαλό.

Κοίταξε τη Λιμπέρτια με τα λοξά, λυκίσια μάτια του και με βλέμμα σοβαρό, και αυτή σώπασε και κοίταξε κάτω, σε μια άκρως εύγλωττη σιγή.

- Σου αρκεί να κάνεις βόλτες την ώρα του μεσημεριανού ύπνου, αλλά βέβαια, χωρίς να χάνεις απ' τα μάτια σου τα άλλα πρόβατα ή τον τσοπάνη και τα σκυλιά του· να πηγαίνεις στο πλάι του δρόμου όταν κινείται το κοπάδι, αλλά, εν τέλει, να μην παύεις να πηγαίνεις εκεί που πάνε όλα τα άλλα πρόβατα· και, γενικά, να είσαι λίγο περισσότερο μπελάς και να δίνεις λίγο πιο πολλή δουλειά στα σκυλιά και στον αφέντη σου. Με όλα αυτά, νομίζεις πως είσαι ελεύθερη κι αντάρτισσα, αλλά στην πραγματικότητα, είσαι ακόμη δούλα, είσαι ακόμη μέλος του κοπαδιού αυτού που δεν μπορείς και δεν θες να εγκαταλείψεις, είσαι ακόμη πρόβατο, σπάνιο και μαύρο, αλλά στο κάτω-κάτω πρόβατο.
Δεν είσαι ούτε αγρινό, ούτε ζαρκάδι, ούτε ελάφι, ούτε αγριόχοιρος, ούτε αγριοκάτσικο, ούτε αλεπού, ούτε αρκούδα, ούτε κανένα από εμάς, τα άγρια ζώα, που κατοικούμε αυτά τα βουνά και είμαστε πραγματικά ελεύθερα.

Απεχθανόμαστε τη φροντίδα και τη στοργή των αφεντάδων και την άνεση μιας ζωής δούλων και φυλακισμένων, και αυτό που πραγματικά εκτιμούμε είναι η ελεύθερη και άγρια ζωή που ζούμε εδώ. Εσύ, όμως, δεν ξέρεις και δεν μπορείς να ξέρεις, τι είναι η ελευθερία, και φθονείς τη ζωοτροφή που δίνει ο αφέντης σου στα γελάδια του και τις αγκαλιές και την εκτίμηση που δείχνει στα σκυλιά του, γιατί είσαι εξίσου δουλική με αυτά, και πάντα θα είσαι έτσι, διότι δεν είσαι παρά ένα πρόβατο που δεν θέλει να σταματήσει να είναι πρόβατο και πιστεύει πως αρκεί να είναι μαύρο.
Πρέπει να γνωρίζεις πως αν ο τσοπάνης δεν σε έχει ακόμη ξεφορτωθεί και ανέχεται τις υπερβολές σου, είναι επειδή του είσαι χρήσιμη. Τα κοπάδια με μαύρα και λευκά πρόβατα είναι πιο ανθεκτικά σε ασθένειες απ' ότι τα κοπάδια μόνο με λευκά. Τα τελευταία, με τον καιρό, τείνουν να εκφυλίζονται και να εξαφανίζονται. Για την ακρίβεια, στην άλλη πλευρά των βουνών, όπου η κτηνοτροφία είναι μακράν πιο ανεπτυγμένη απ' ότι εδώ, οι αγέλες αποτελούνται κυρίως από μαύρα και γκρίζα πρόβατα, διότι η διασταύρωση προβάτων διαφορετικών χρωμάτων, που σκουραίνει το τρίχωμα των απογόνων τους, εγγυάται τη μελλοντική υγεία, αντοχή και παραγωγικότητα της αγέλης, ακόμη κι αν είναι δυσκολότερη η διαχείρισή της.

Και τώρα, γύρνα πίσω στους συντρόφους σου, πριν ξαναπεινάσω και μετανιώσω που δε σου είχα δαγκώσει το λαιμό.

Και η Λιμπέρτια γύρισε στο κοπάδι με το κεφάλι κάτω. Και φυσικά, παρέμεινε μαύρη· και δεν σταμάτησε να φέρεται πότε πότε εκκεντρικά (ήταν, άλλωστε, μαύρο πρόβατο και δεν μπορούσε παρά να είναι λίγο αλλόκοτη), αλλά ποτέ δεν ξέχασε την αλήθεια στα λόγια του λύκου: Τα μαύρα πρόβατα δεν είναι παρά πρόβατα, μέλη της αγέλης.

---

[1] Από τις ιστορίες του βιβλίου Historias desde el Lado Oscuro (E=m.c², 2004), © 2004, E=m.c². Δημοσιευμένη στο διαδίκτυο από τη σελίδα ultimoreductosalvaje.blogspot.com. Μεταφρασμένη στα Ελληνικά από την παρούσα σελίδα, σε συνεργασία με τον αρχικό συγγραφέα.


Άγρια Χώρα

Επικοινωνία: agria.chora@hotmail.com

Άγρια Χώρα

Τι είναι αυτή η σελίδα;

Αυτή η σελίδα λειτουργεί ως βιβλιοθήκη κειμένων που έχουν ως κυριότερη αξία την αυτονομία της άγριας Φύσης. Ως "άγρια Φύση" αντιλαμβανόμαστε οτιδήποτε το μη τεχνητό και αυτόνομο, οτιδήποτε προκύπτει και συμβαίνει χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου ή των δομών που έχει δημιουργήσει.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται εδώ έχουν σκοπό να ενημερώσουν όσους μοιράζονται την ίδια πρωταρχική αξία, θεωρώντας πως θα τους φανούν χρήσιμα. Ανήκουμε σε αυτούς που αγαπούν την άγρια Φύση, και κατά συνέπεια μισούμε οτιδήποτε την εχθρεύεται και την καταστρέφει.

Ο πολιτισμός εν γένει (η ζωή σε πόλεις) έχει σταθεί εχθρικός στην άγρια Φύση, και το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα εν προκειμένω έχει αποδειχθεί εντελώς καταστροφικό για αυτήν. Για το λόγο αυτό, η σελίδα αυτή προσπαθεί να διαδώσει ιστορίες, μελέτες ή κείμενα πρακτικού περιεχομένου, τα οποία μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία ενός σοβαρού κινήματος για την υλική καταστροφή του συστήματος αυτού.

Άγρια Χώρα

Επικοινωνία: agria.chora@hotmail.com