ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ: Η λειτουργία της ψευδοκριτικής και της ψευδοεπανάστασης στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία [1]
Του Último Reducto
Ορισμός:
Ο Último Reducto θεωρεί "αριστερισμό"[2] κάθε ρεύμα ή κοινωνική τάση που βασίζεται στις ακόλουθες αξίες: ισότητα, διευρυμένη αλληλεγγύη[3], οίκτος προς υποτιθέμενες ομάδες υποτιθέμενων θυμάτων (με τα εξής ή και άλλα ονόματα όπως "κοινωνική δικαιοσύνη", "συνεργασία", "αδελφοσύνη", "καθολική αγάπη", "ειρήνη" κλπ).
Γενικώς, η έννοια του αριστερισμού περιλαμβάνει σχεδόν κάθε φαινομενικά επικριτικό ρεύμα που στην πραγματικότητα δεν προσπαθεί να πολεμήσει τη σύγχρονη κοινωνία, αλλά να "τη βελτιώσει"[4]. Ο αριστερισμός, συνήθως, δεν προσπαθεί να τερματίσει την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, αλλά απλώς προσπαθεί να τη συμμορφώσει με τις προαναφερθείσες αρχές. Δηλαδή, προσπαθεί να κάνει την κοινωνία να είναι (πιο) "δίκαιη", (πιο) "ίση", (πιο) "στοργική" κλπ. Υπάρχουν επίσης "ριζοσπαστικοί" αριστερισμοί, που λένε πως προσπαθούν να πολεμήσουν το σύστημα (συνήθως προσθέτοντας τα επίθετα "καπιταλιστικό", "ιμπεριαλιστικό" ή/και "πατριαρχικό"), αλλά το κάνουν πάντα στη βάση αυτών των αξιών.
Ο αριστερισμός περιλαμβάνει, γενικώς, αυτό που συνήθως νοείται ως η "αριστερά", αλλά όχι μόνο αυτό. Η έννοια της "αριστεράς" είναι συνήθως (σχεδόν) συνώνυμη με το σοσιαλισμό (σε όλες σχεδόν τις εκδοχές του, συμπεριλαμβανομένων των "φιλελεύθερων" και των "αναρχικών" εκδοχών), αλλά υπάρχουν επίσης μη-σοσιαλιστικοί "αριστερισμοί" (για παράδειγμα, όλα τα ρεύματα και οι ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες που προέρχονται εξ ολοκλήρου από τον φιλοσοφικό φιλελευθερισμό ή από τη Χριστιανική ελεημοσύνη, κάποιες οργανώσεις "από τα κάτω", κάποιοι φιλανθρωπικοί οργανισμοί, κάποιες ιεραποστολές κλπ). Στην πραγματικότητα, τουλάχιστον κάποιες από τις θεμελιώδεις αξίες και ιδέες του μεγαλύτερου μέρους αυτού που σήμερα καλείται "δεξιά", κατά βάθος είναι οι ίδιες με αυτό που καλείται "αριστερά".
Ο αριστερισμός, εν προκειμένω, περιλαμβάνει όλους τους αγώνες και τις πρωτοβουλίες, κυβερνητικές και μη, υπέρ της ισότητας και των δικαιωμάτων των υποτιθέμενων "καταπιεσμένων" (η "αντι-πατριαρχία" εν γένει και ο φεμινισμός εν προκειμένω, η "απελευθέρωση" των ομοφυλόφιλων, ο αντιρατσισμός, η αλληλεγγύη προς τους μετανάστες, η βοήθεια προς τους φτωχούς, οι πρωτοβουλίες για την κοινωνική ένταξη των περιθωριοποιημένων και των αποκλεισμένων, η υπεράσπιση της εργατικής τάξης, των ανέργων, των ανάπηρων, των ζώων κλπ) προς όφελος της ανάπτυξης ("βιώσιμης", τείνουν να προσθέτουν), της δικαιοσύνης, της ειρήνης, των "ελευθεριών" και των "δικαιωμάτων" και της δημοκρατίας εν γένει (οι αγώνες για την αναδιανομή του πλούτου, τα ρεύματα υπέρ της "κανονικοποίησης" των ναρκωτικών ή της "σεξουαλικής απελευθέρωσης", ο αντιπολεμισμός, ο πασιφισμός, οι κοινωνικές "οικολογίες" - αυτά τα ρεύματα δηλαδή των αποκαλούμενων οικολόγων που εστιάζουν κυρίως στα καθαρά κοινωνικά θέματα, δίνοντάς τους προτεραιότητα εις βάρος των πραγματικών οικολογικών προβλημάτων[5] - και οι περιβαλλοντισμοί - δηλαδή τα ρεύματα των οποίων η πραγματική λειτουργία είναι η διατήρηση ενός περιβάλλοντος αρκετά κατοικήσιμου, ώστε ο ανθρώπινος πληθυσμός να μπορεί να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας, ο αντικαπιταλισμός κλπ). Περιλαμβάνει, έτσι, ουσιαστικά όλα αυτά τα πράγματα που περιγράφονται ως κινήματα "κοινωνικά", "ενάντια στο κατεστημένο", "διαμαρτυρίας", "πάλης", "εναλλακτικά", "αντικουλτούρας", καθώς και τη μεγάλη πλειοψηφία των ΜΚΟ και κάθε πρωτοβουλίας, επίσημης και μη, που βασίζεται στην προαγωγή της ισότητας, της (διευρυμένης) αλληλεγγύης και της υπεράσπισης των υποτιθέμενων θυμάτων (που σήμερα περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητας των κυβερνήσεων και των θεσμών).
Πιστεύεται γενικώς πως οι όροι "προοδευτισμός" και "αριστερισμός" είναι συνώνυμοι, και σίγουρα είναι πράγματι έτσι συχνά, αλλά όχι πάντα. Εάν η ιδέα της προόδου[6] που υπερασπίζεται ο προοδευτισμός βασίζεται στην αύξηση της ισότητας, στην αλληλεγγύη (πέραν της φυσικής κοινωνικής ομάδας αναφοράς του καθενός, που απαρτίζεται από τα κοντινά του άτομα) και στην υπεράσπιση υποτιθέμενων θυμάτων (που είναι συνήθως ακριβώς αυτή η έννοια της προόδου στους περισσότερους σύγχρονους προοδευτισμούς), τότε αυτός ο προοδευτισμός είναι αριστερισμός. Αλλά δεν έχει ο κάθε προοδευτισμός αυτή την ανθρωπιστική ιδέα της προόδου: η αποικιοκρατία του 19ου αιώνα, για παράδειγμα, χρησιμοποίησε, προκειμένου να δικαιολογήσει τις κτηνωδίες της, μια άλλη, πολύ λιγότερο "λεπτή" ιδέα της προόδου, ασύμβατη με τον αριστεριστικό προοδευτισμό.
Από την άλλη, ενώ ο αριστερισμός είναι συνήθως ανοιχτά προοδευτικός, υπάρχουν επίσης μειονοτικά αριστεριστικά ρεύματα που φαινομενικά αντιτίθενται στην πρόοδο, είναι δηλαδή δήθεν μη προοδευτικά[7].
Σήμερα, και για μερικές δεκαετίες τώρα, η κυρίαρχη ιδεολογία στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία είναι αριστεριστική. Οι θεσμοί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βασίζονται στις θεμελιώδεις αρχές της ισότητας, της (διευρυμένης) αλληλεγγύης και της θυματοποίησης, και διαδίδουν και εφαρμόζουν τις αξίες αυτές, υποστηρίζοντας και ενθαρρύνοντας προτάσεις που μέχρι πρότινος υποστηρίζονταν κατ' αποκλειστικότητα από μειοψηφίες (τους αριστεριστές του τότε). Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς την προπαγάνδα των θεσμών, τις ειδήσεις, τις μορφές μαζικής ψυχαγωγίας και την τέχνη κλπ. για να το προσέξει. Ως αποτέλεσμα, ο πολύς κόσμος έχει λίγο έως πολύ υιοθετήσει τις αριστεριστικές αξίες αυτής της προπαγάνδας.
Παρά ταύτα, πολλοί άνθρωποι είναι βέβαιοι πως αυτές οι αριστεριστικές αξίες είναι, όχι απλώς οι απόψεις μιας μειοψηφίας, αλλά και ενάντιες σε αυτές της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία θεωρούν πως δεν προσφέρει στήριξη και πως εναντιώνεται στην ισότητα. Η πίστη αυτή είναι θεμελιώδες μέρος του αριστερισμού, δικαιολογώντας και προοθώντας τον.
Αξιολόγηση:
Ο αριστερισμός βοηθάει το σύστημα
Η ισότητα, η αλληλεγγύη με άτομα και ομάδες με τα οποία κάποιος δεν είναι συναισθηματικά κοντά, και η βοήθεια υποτιθέμενων θυμάτων και καταπιεσμένων ανθρώπων, είναι καίριας σημασίας για την αποφυγή συγκρούσεων, εντάσεων και αντικοινωνικών συμπεριφορών που εναντιώνονται στην αποτελεσματική λειτουργία του κοινωνικού μηχανισμού. Οι αξίες αυτές είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της συνοχής της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας και για την αποφυγή της διάλυσης και της αποδιοργάνωσής της. Υιοθετώντας και προωθώντας τες, ο αριστερισμός βοηθάει το σύστημα.
Ο αριστερισμός βασίζεται, λοιπόν, σε αξίες που είναι ουσιώδεις για την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία. Ως αποτέλεσμα, αυτό που ο αριστερισμός κατακρίνει δεν είναι το ίδιο το σύστημα, αλλά μόνο το ότι, σύμφωνα με τους αριστεριστές, το σύστημα δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις αξίες του και, τοιουτοτρόπως, δεν ακολουθεί τους σκοπούς που υπαινίσσονται. Έτσι το επακόλουθο του αριστερισμού δεν μπορεί ποτέ να είναι το τέλος του συστήματος, αλλά μόνο η "βελτίωσή" του, ώστε να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Κατά συνέπεια, ο αριστερισμός είναι αναπόφευκτα μεταρρυθμιστικός και ποτέ πραγματικά επαναστατικός[8]. Όταν ο αριστερισμός δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μεταρρυθμιστικό και παρουσιάζει τον εαυτό του ως "επαναστατικό", είναι "ψευδοεπαναστατικός" (πράγμα διαδεδομένο στις πιο ακραίες μορφές αριστερισμού).
Ο αριστερισμός είναι μηχανισμός συναγερμού, αυτο-επισκευής, αυτο-συντήρησης και αυτο-κατάλυσης για τη λειτουργία και την ανάπτυξη του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος. Με την κριτική του, ο αριστερισμός δρα ως καμπανάκι που καταδεικνύει τα αδύναμα σημεία, τις αντιφάσεις, τα όρια, τις αποτυχίες κλπ. του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος. Και με τις προτάσεις του διευκολύνει την επισκευή και την αναπροσαρμογή του συστήματος, προωθώντας "βελτιώσεις" ή, τουλάχιστον, καταπραϋντικά, δράσεις που λειτουργούν για να μειώσουν τις κοινωνικές, ψυχολογικές και οικολογικές εντάσεις που θα μπορούσαν να εμποδίσουν τη συντήρηση, τη λειτουργία και την ανάπτυξη της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας. Ο αριστερισμός λιπαίνει την κοινωνική μηχανή αντί να την καταστρέφει.
Επιπλέον, με τις προτάσεις του, τον ακτιβισμό του, τις ομάδες του, τα περιβάλλοντά του, την αισθητική του, τα συμπράγκαλά του, την ιδεολογία του κλπ., τα οποία μοιάζουν φαινομενικά επικριτικά, μαχητικά, επαναστατικά και ριζοσπαστικά, ο αριστερισμός προσφέρει τεχνητά υποκατάστατα, αθώα για την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, για συγκεκριμένες τάσεις και φυσικές ανθρώπινες ψυχολογικές ανάγκες ασυμβίβαστες με τη συντήρηση και την ανάπτυξη του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος (για παράδειγμα, αντικαθιστά τη φυσική ανθρώπινη κοινωνικότητα, η οποία, προκειμένου να ικανοποιηθεί, απαιτεί οι κοινωνικές ομάδες να είναι ομάδες μικρής κλίμακας - δηλαδή ομάδες στις οποίες όλα τα άτομα γνωρίζουν καλά και αλληλεπιδρούν άμεσα το ένα με το άλλο - με την έννοια του ανήκειν σε μεγάλους οργανισμούς ή/και σε αριστερίστικα περιβάλλοντα και υποομάδες). Κατευθύνει επίσης και καθιστά άκακες προς το σύστημα, ορισμένες τάσεις και αντιδράσεις οι οποίες, εάν εκφράζονταν αυθόρμητα, μπορεί να ήταν βλαπτικές ή και καταστροφικές για το σύστημα και τη λειτουργία της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας (για παράδειγμα, ο αριστεριστικός ακτιβισμός λειτουργεί για να ανακουφίζει την επιθετικότητα που δημιουργείται από τη χρόνια αγανάκτηση που παράγει ο τεχνο-βιομηχανικός τρόπος ζωής, ώστε να μην βλάψει πραγματικά και σοβαρά τη λειτουργία και τη δομή του συστήματος). Έτσι, ο αριστερισμός, μέσω των προτάσεών του, προσφέρει στα άτομα μια ψευδή εντύπωση πως εάν τον υιοθετήσουν μπορούν να δράσουν φυσικά και ελεύθερα εντός της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας, και μέσω των πρακτικών του, τους προσφέρει την εντύπωση, εξίσου λανθασμένη, πως είναι επαναστάτες. Λειτουργεί, λοιπόν, ως ψυχολογική δικλίδα ασφαλείας για το σύστημα.
Ακόμη, εξαιτίας του ρόλου του ως ψυχολογική δικλίδα ασφαλείας και τη συχνά ψευδοκριτική και ψευδοεπαναστατική εικόνα του, ο αριστερισμός λειτουργεί ως παγίδα που ελκύει πραγματικά επικριτικούς και δυνητικά επαναστατικούς ανθρώπους και ομάδες, εξουδετερώνοντάς τους και μεταμορφώνοντάς τους σε αριστεριστές. Τα αριστεριστικά περιβάλλοντα και ρεύματα αξιοποιούν την πολιτικά ορθή[9] υπερκοινωνικοποίηση[10] (ταμπού και δόγματα) για να εγκλωβίσουν εντός των ιδεολογικών και ψυχολογικών πλαισίων τους τις φυσικές, αυθεντικές και δυνητικά επαναστατικές ιδέες, αξίες, κίνητρα, σκοπούς κλπ. πολλών από αυτούς που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Με τον τρόπο αυτό, αυτοί που νιώθουν από μόνοι τους δυσφορία με αυτό που κάνει το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα στον μη τεχνητό κόσμο και στην ανθρώπινη φύση, στην προσπάθειά τους να έρθουν σε επαφή με άλλους που έχουν παρόμοιες ανησυχίες, πλησιάζουν συχνά αριστεριστικά ρεύματα, περιβάλλοντα και ομάδες, καθώς αυτά εμφανίζονται ως επικριτικά. Πολλοί άνθρωποι φυλακίζονται ασυνείδητα και ψυχολογικά από τα περιβάλλοντα αυτά, δημιουργώντας σχέσεις και κοινωνικο-συναισθηματικούς δεσμούς με αυτά, πράγμα που εξουδετερώνει την ικανότητα των ανθρώπων για αντίδραση και κριτική, και έτσι ακριβώς καταλήγουν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, εμμέσως ή αμέσως, με τη θέλησή τους ή διστακτικά, να εκγαταλείπουν και να παραγκωνίζουν τις δικές τους αξίες και την αρχική τους προσέγγιση και να ασπάζονται αριστεριστικές αξίες, δόγματα, ταμπού, ρητορική, θεωρίες και (υπο)κουλτούρα.
Και αυτό δουλεύει, επίσης, και με την ανάποδη έννοια: Όταν ξεπροβάλλουν αγώνες, περιβάλλοντα, ρεύματα, θεωρίες ή πρωτοβουλίες που είναι επικριτικές προς την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, αρχικά ξένα ή με ελάχιστη σχέση με τον αριστερισμό, πολλοί αριστεριστές (ιδίως οι πλέον ριζοσπαστικοί) συνήθως αισθάνονται έλξη προς αυτά, εισβάλλουν στα επικριτικά περιβάλλοντα και στους αγώνες, που συνήθως βρίσκονται εκτός του αριστερισμού, ή/και υιοθετούν την ρητορική τους ως δικιά τους, διαστρεβλώνοντάς την προκειμένου να βεβαιωθούν πως συμμορφώνεται στις θεωρίες και στις βασικές αξίες των αριστεριστών, οδηγώντας στη μετατροπή αυτών των αγώνων ή των πρωτοβουλιών σε αριστερισμό, οι οποίοι αρχικά δεν είχαν αριστεριστικούς σκοπούς, και έτσι τους απενεργοποιούν ως δυνητικά επαναστατικούς αγώνες.
Ο αριστερισμός, λοιπόν, λειτουργεί επίσης ως μηχανισμός αυτοάμυνας του συστήματος, για να εξουδετερώνει αυτές τις ορμές, τις πρωτοβουλίες και τις συμπεριφορές που είναι επαναστατικές, δυσλειτουργικές και πιθανώς επικίνδυνες για το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα, και για να τις αξιοποιεί (μέσω ψυχολογικού και ιδεολογικού "ζίου-ζίτσου") προς όφελος της βιομηχανικής κοινωνίας, ενσωματώνοντάς τες στα αριστεριστικά περιβάλλοντα και ρεύματα.
Ο αριστερισμός ως αιτία και αποτέλεσμα της ψυχολογικής αποξένωσης
Ο αριστερισμός είναι αποτέλεσμα αποξένωσης, μιας κατάστασης ψυχολογικής αδυναμίας και αρρώστιας, που συχνά προκαλείται από τις συνθήκες ζωής που είναι εγγενείς στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία. Η σύγχρονη τεχνολογία, και το κοινωνικό σύστημα που αναπόφευκτα υπαινίσσεται, στερούν από τους ανθρώπους τη δυνατότητα να αναπτύξουν και να ικανοποιήσουν πλήρως και αυτόνομα τις φυσικές τους τάσεις, ικανότητες και ανάγκες, δηλαδή την ελευθερία τους, περιορίζοντας και διαφθείροντας την έκφραση της φύσης τους. Στερούν εξ ολοκλήρου από τα άτομα την ικανότητα να ασκήσουν έλεγχο επί των συνθηκών που επιδρούν πάνω στη δική τους ζωή, και ζημιώνουν την αξιοπρέπειά τους μετατρέποντάς τα σε πλάσματα αβοήθητα και πλήρως εξαρτημένα από το σύστημα. Αναγκάζουν τους ανθρώπους να ζουν σε αφύσικες συνθήκες για τις οποίες δεν έχουν προετοιμαστεί ψυχολογικά (θόρυβος, μεγάλη πυκνότητα πληθυσμού, γρήγορος ρυθμός ζωής, ραγδαία αλλαγή του περιβάλλοντος, υπερ-τεχνητά περιβάλλοντα κλπ). Έτσι ρυθμίζουν και περιορίζουν τη φυσική ανθρώπινη συμπεριφορά σε πολλαπλά επίπεδα. Όλο αυτό δημιουργεί ψυχολογική δυσφορία σε πολλούς ανθρώπους (χαμηλή αυτοεκτίμηση και αίσθημα κατωτερότητας, βαρεμάρα, αγανάκτηση, κατάθλιψη, άγχος, θυμός, αίσθημα κενού κλπ). Όλη αυτή η δυσφορία εκφράζεται συχνά με τη μορφή της θυματοποίησης, του ηδονισμού, της επιθετικότητας κλπ. Αυτά τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές είναι διαδεδομένα στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία και γεννούν διάφορες αφύσικες συμπεριφορές. Ο αριστερισμός είναι μία από αυτές τις συμπεριφορές. Οι κύριες αξίες του εμπνέονται από αισθήματα κατωτερότητας, και πολλές από τις θεωρίες του, τη γλώσσα του και τις δράσεις του προκαλούνται από έλλειψη αυτοπεποίθησης, επιθετικότητα και βαρεμάρα. Και εφόσον ο αριστερισμός στην πραγματικότητα ενισχύει την ανάπτυξη της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας, λειτουργεί ως μηχανισμός ανατροφοδότησης για την αποξένωση και, μαζί με αυτήν, για τον ίδιο του τον εαυτό[11].
Οι αριστεριστικές αξίες αντιτίθενται στην πραγματικότητα, στη λογική και στην αλήθεια
Η πλειοψηφία των αριστεριστικών θεωριών είναι λογικά, εμπειρικά και φιλοσοφικά παράλογες. Ο αριστερισμός βασίζεται σε αντιλήψεις για τον κόσμο, την κοινωνία, τον άνθρωπο, και τη φύση, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Οι κεντρικές αριστεριστικές αξίες και ιδέες, καθώς και κάποιες άλλες ιδέες και αξίες που τείνουν να συσχετίζονται με τον αριστερισμό είναι, στην καλύτερη, διαστρεβλώσεις φυσικών και ορθών αξιών (για παράδειγμα, η διευρυμένη αλληελγγύη είναι μια κολλεκτιβιστική νόθευση της φυσικής αλληλεγγύης προς τον πλησίον), και, στη χειρότερη, σκέτες ανοησίες που βασίζονται σε λανθασμένη λογική (όπως είναι ο σχετικισμός) και στην παραποίηση των γεγονότων προκειμένου να ταιριάξουν στην αριστεριστική θεωρία, τους στόχους και τις αξίες της (πχ η ιδέα της σχεδόν ανύπαρκτης ανθρώπινης φύσης στους ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούνται κυρίως ή εξ ολοκλήρου πολιτισμικά, κοινωνικά ή ιστορικά όντα).
Ο αριστερισμός είναι ενάντια στη Φύση
Ο αριστερισμός είναι μια απειλή για την αυτονομία της άγριας Φύσης, συμπεριλαμβανομένης και της πραγματικής ανθρώπινης ελευθερίας[12]. Παρά το ότι τουλάχιστον κάποιοι από τους αριστεριστικούς στόχους μοιάζουν αξιέπαινοι και επιθυμητοί με την πρώτη ματιά (και γι' αυτό πολλοί άνθρωποι τους ασπάζονται και τους υποστηρίζουν), η εκπλήρωση των αριστεριστικών στόχων θα ήταν μια πραγματική καταστροφή, και για την ανθρώπινη ελευθερία, και για την αυτονομία της άγριας Φύσης. Αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά στο ότι ο αριστερισμός, όπως είδαμε παραπάνω, υποστηρίζει την ανάπτυξη του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, αλλά και επειδή, δεδομένου πως η ισότητα, η διευρυμένη αλληλεγγύη και η υπεράσπιση των θυμάτων έχουν προτεραιότητα πάνω από κάθε άλλη αξία, ο αριστερισμός αμελεί, ή και απεχθάνεται την αυτονομία του μη-τεχνητού - επειδή, πράγματι, αυτό είναι ασυμβίβαστο με τις βασικές αριστεριστικές αξίες (η άγρια Φύση, συμπεριλαμβανομένης και της ανθρώπινης φύσης, δεν είναι αλληλέγγυα, στοργική και συμπονετική, παρά μόνο εντός πολύ περιορισμένων πλαισίων). Προκειμένου να προσπαθήσουν να εφαρμοστούν οι αριστεριστικές ουτοπίες, θα ήταν απαραίτητο να εξουσιαστούν και οι άνθρωποι εν προκειμένω, και η άγρια Φύση εν γένει.
Συμπέρασμα:
Το κείμενο αφορά κυρίως όλους αυτούς που θα ήθελαν πραγματικά να κάνουν κάτι για να τερματίσουν το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα αλλά, επειδή νιώθουν μια γνήσια και δικαιολογημένη άρνηση προς τον αριστερισμό, αποδεικνύονται ορθώς πολύ καχύποπτοι προς την πλειονότητα των ρευμάτων που φαινομενικά ασκούν κριτική στην υπάρχουσα τεχνο-βιομηχανική κοινωνία.
Πώς πρέπει να δράσουν ως προς τον αριστερισμό;
- Να τον κριτικάρουν, αποκαλύπτωντας αυτό που πραγματικά ειναι: μια απάτη, μια παγίδα, ένας μηχανισμός του συστήματος για να διαιωνίζεται και να αναπτύσσεται πιο εύκολα και αποτελεσματικά, ένα κακό υποκατάστατο για την πραγματική επανάσταση και το παλαβό αποτέλεσαμα αφύσικων συνθηκών, εγγενών στο σύγχρονο τρόπο ζωής.
Αλλά, η κριτική του αριστερισμού δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Πρέπει να είναι μόνο ένα μέσον, μια πρακτική αναγκαιότητα, ουσιώδους σημασίας σήμερα, προκειμένου να επιτευχθεί ένας πολύ σπουδαιότερος στόχος: το να εξαλειφθεί το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα και να τελειώσει η υποδούλωση της άγριας Φύσης, εκτός και εντός των ανθρώπων, που αυτό αναπόφευκτα συνεπάγεται.
- Να αποφύγουν να πέσουν στην παγίδα. Να προσπαθήσουν να διατηρήσουν έναν αυστηρό διαχωρισμό με τον αριστερισμό, τις επιρροές του, τα περιβάλλοντά του, τις αξίες του, τις θεωρίες του και το λόγο του. Και, από την άλλη, να κρατήσουν τον αριστερισμό μακριά από αυτούς· να προσπαθήσουν, ώστε οι αξίες, οι θεωρίες και ο λόγος τους να μην απορροφηθεί, διαστρεβλωθεί ή απενεργοποιηθεί από τον αριστερισμό[13].
- Να μην ντρέπονται να έχουν αξίες και ιδέες που δεν είναι αριστεριστικές. Να μην αφήνουν τις υπερκοινωνικοποιημένες αντιδράσεις, τα αριστεριστικά δόγματα της πολιτικής ορθότητας και τα ταμπού να τους επηρεάζουν. Με αυτό τον τρόπο θα κρατήσουν τους αριστεριστές μακριά από τους ίδιους, αποφεύγοντας τη βλαβερή επιρροή τους.
[1] Ανανεωμένη έκδοση του Νοέμβρη 2017, © 2017, Último Reducto. Δημοσιευμένη στο διαδίκτυο από τη σελίδα ultimoreductosalvaje.blogspot.com. Μεταφρασμένη στα Ελληνικά από την παρούσα σελίδα, σε συνεργασία με τον αρχικό συγγραφέα.
[2] Ίσως ο "αριστερισμός" να μην είναι ο πιο κατάλληλος όρος για να εκφραστεί αυτό στο οποίο αναφέρεται εδώ ο Último Reducto. Όλοι έχουν μια διαισθητική αντίληψη του τι είναι ο "αριστερισμός", αλλά συχνά οι αντιλήψεις αυτές διαφέρουν σημαντικά από το ένα άτομο στο άλλο, και λίγοι μπορούν ορθά και με συνέπεια να εξηγήσουν το τι αντιλαμβάνονται ως "αριστερισμό". Επιπλέον, δεν έιναι όλοι όσοι θεωρούνται αριστεριστές πραγματικά αριστεριστές, και ούτε όλοι αυτοί που είναι πραγματικά αριστεριστές, αναγνωρίζονται πάντα ως τέτοιοι (ορισμένες ελλιπείς έννοιες ή ορισμοί, συχνά, δεν καλύπτουν όλες τις μορφές αριστερισμού που υπάρχουν πραγματικά - για παράδειγμα, θεωρούν ότι ο αριστερισμός αποτελείται μόνο από τον Μαρξισμό-Λενινισμό, ή μόνο από τον αναρχο-συνδικαλισμό, ή μόνο από την υποκουλτούρα των "αγωνιστών", κλπ -, και ορισμένες ξεχειλωμένες και ασαφείς έννοιες και ορισμοί μπορούν να συμπεριλαμβάνουν κινήματα που δεν είναι, στην πραγματικότητα, αριστεριστικά - για παράδειγμα, ορισμένες μορφές του Ισλαμισμού).
Όλα αυτά περιπλέκουν τον ορισμό και την ερμηνεία της έννοιας στην οποία ο Último Reducto αναφέρεται με τον όρο "αριστερισμός". Παρά ταύτα, το νόημα εδώ είναι να προσπαθήσουμε να εκφράσουμε, να αποσαφηνίσουμε και να συλλάβουμε την έννοια χωρίς να χαθούμε σε συζητήσεις για το πώς να την αποκαλέσουμε. Ας επονομάσει ο καθένας την έννοια αυτή όπως θέλει και μπορεί καλύτερα.
Επιπλέον, στην Ελληνική μετάφραση του κειμένου στην παρούσα σελίδα, επιλέχθηκε η χρήση του όρου "αριστερισμός", ως μετάφραση του "izquierdismo" ("leftism"). Θεωρείται πως είναι πιο εύστοχος όρος για να περιγράψει την ιδεολογία των εν λόγω ατόμων, παρά ο πιο διαδεδομένος όρος "αριστερά", ο οποίος χρησιμοποιείται για να περιγράψει και τον "αριστερό χώρο" (δηλαδή τις οργανώσεις, τα κινήματα κλπ) που εκφράζουν την ιδεολογία του αριστερισμού.
[3] Η έκφραση "διευρυμένη αλληλεγγύη" αναφέρεται στην αλληλεγγύη (δηλ. στη στήριξη, στην ταύτιση, στην αδελφοσύνη, στην αφοσίωση, στη συνεργασία κλπ) πέρα από τη φυσική κοινωνική ομάδα αναφοράς (που απαρτίζεται από τα κοντινά άτομα του καθενός· τους "αγαπημένους" του).
Παρά το ότι η ιδεολογία της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας (και μαζί της, πολλή από την αριστεριστική ρητορική) τείνει να προωθεί, θεωρητικά, έναν τύπο διευρυμένης αλληλεγγύης χωρίς διακρίσεις (προς κάθε ανθρώπινο πλάσμα, ή και παραπέρα), στην πράξη, λόγω των ορίων που θέτει η Φύση γενικώς, και τους ψυχολογικούς περιορισμούς που θέτει η ανθρώπινη φύση εν προκειμένω, η διευρυμένη αλληλεγγύη συνήθως δεν εφαρμόζεται αδιακρίτως, αλλά μόνο όταν αφορά περιορισμένες ανθρώπινες ομάδες και κοινωνικά περιβάλλοντα.
[4] Η τεχνο-βιομηχανική κοινωνία πρέπει να πολεμηθεί, όχι να μεταρρυθμιστεί, διότι αναπόφευκτα υπονομεύει την αυτονομία της λειτουργίας των μη τεχνητών συστημάτων, δηλ. της Άγριας Φύσης, και εξωτερικά και εντός των ανθρώπων. Για να αναλυθεί σε βάθος το θέμα αυτό, δείτε, για παράδειγμα, Theodore J. Kaczynski, "Industrial Society and its Future", στο βιβλίο Technological Slavery, Feral House, © 2010.
[5] Αυτό δεν υπονοεί ότι αυτοί οι περιβαλλοντισμοί δεν είναι "κοινωνικοί", δηλ. ότι αυτοί οι περιβαλλοντισμοί που βάζουν τα οικολογικά προβλήματα πάνω από τα κοινωνικά προβλήματα και αυτοαποκαλούνται οικοκεντρικοί, δεν επηρεάζονται από αριστεριστικές ιδέες και αξίες. Πράγματι, δυστυχώς, πολύ συχνά, συμβαίνει το αντίθετο· πολλές φορές, η θεωρία, η ρητορική, και τα μέλη τους είναι συνήθως μολυσμένα και αυτά από τον αριστερισμό.
[6] Πρόοδος: Η πίστη στο απόλυτο καλό μιας διαδικασίας ανάπτυξης.
[7] Παρότι, στην πραγματικότητα, όλοι υπερασπίζονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποιας μορφής πρόοδο, ακόμη κι αν η πρόοδος αυτή είναι άυλη, ηθική, "πνευματική".
[8] Ο όρος "μεταρρυθμιστικός", σε αυτό το κείμενο, σημαίνει "αυτός που προωθεί την επιδιόρθωση του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, όχι την εξόντωσή του". Ο όρος "επαναστατικός", σε αυτό το κείμενο, θα ήταν το αντώνυμό του, δηλ. αναφέρεται αποκλειστικά σε αυτούς ή αυτά που προωθούν την εξόντωση του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, όχι την επιδιόρθωσή του.
[9] Στην πραγματικότητα, η αποκαλούμενη "πολιτική ορθότητα" αναφέρεται στο σύνολο που αποτελείται από τις ιδέες και τις αξίες που οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια ανθρώπινη κοινωνική ομάδα υποθέτουν ως αδιαμφισβήτητες σε ένα δεδομένο ιστορικό πλαίσιο. Η πολιτική ορθότητα είναι, στην πραγματικότητα, ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον ανά πάσα στιγμή, και το περιεχόμενό της (οι ιδέες που θεωρούνται αδιαμφισβήτητες) μπορεί, αρχικά, να είναι πολύ ευρύ. Όμως, σήμερα, στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, η έκφραση "πολιτική ορθότητα" χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά σε αναφορά με κάποιες υποτιθέμενα αδιαμφισβήτητες ιδέες και αξίες που είναι σαφώς κοντά σε αυτές του αριστερισμού, και που πηγάζουν, σε μεγάλο βαθμό, από αυτόν. Σε αυτό το κείμενο, ο Último Reducto χρησιμοποιεί την έκφραση "πολιτική ορθότητα" (και τους συναφείς της όρους) μόνο κατά την περιορισμένη αυτή έννοια.
[10] Υπερκοινωνικοποίηση: η υπερβολική εσωτερίκευση, από το άτομο, των αξιών του κοινωνικού του περιβάλλοντος, ώστε να είναι ανίκανο να τις παραβεί χωρίς να αισθανθεί ντροπή ή τύψεις. Επηρεάζει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σχεδόν τους πάντες, αλλά ιδίως αυτά τα άτομα που είναι περισσότερο επιρρεπή στις επιρροές του κοινωνικού τους περιβάλλοντος. Είναι ένα συχνό φαινόμενο στην υπάρχουσα τεχνο-βιομηχανική κοινωνία (αν και όχι μόνο σε αυτήν) και είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένο και έντονο στα αριστεριστικά υποσυστήματά της. Έχει μεγάλη σχέση με την έννοια της "πολιτικής ορθότητας", καθώς επιτρέπει σε αυτήν να επιβληθεί.
[11] Αυτή είναι απλώς μια γενική προσέγγιση της ψυχολογίας του αριστερισμού. Μπορεί κανείς να διαφοροποιηθεί πολύ στο εν λόγω θέμα. Για παράδειγμα, στο ότι δεν είναι πάντα η αποξένωση που προκαλείται από τη σύγχρονη ζωή αυτό το οποίο προκαλεί τα ψυχολογικά γνωρίσματα του αριστερισμού. Πολλοί αριστεριστές είναι απλώς εκ φύσεως ψυχολογικά αδύναμοι.
[2] Ίσως ο "αριστερισμός" να μην είναι ο πιο κατάλληλος όρος για να εκφραστεί αυτό στο οποίο αναφέρεται εδώ ο Último Reducto. Όλοι έχουν μια διαισθητική αντίληψη του τι είναι ο "αριστερισμός", αλλά συχνά οι αντιλήψεις αυτές διαφέρουν σημαντικά από το ένα άτομο στο άλλο, και λίγοι μπορούν ορθά και με συνέπεια να εξηγήσουν το τι αντιλαμβάνονται ως "αριστερισμό". Επιπλέον, δεν έιναι όλοι όσοι θεωρούνται αριστεριστές πραγματικά αριστεριστές, και ούτε όλοι αυτοί που είναι πραγματικά αριστεριστές, αναγνωρίζονται πάντα ως τέτοιοι (ορισμένες ελλιπείς έννοιες ή ορισμοί, συχνά, δεν καλύπτουν όλες τις μορφές αριστερισμού που υπάρχουν πραγματικά - για παράδειγμα, θεωρούν ότι ο αριστερισμός αποτελείται μόνο από τον Μαρξισμό-Λενινισμό, ή μόνο από τον αναρχο-συνδικαλισμό, ή μόνο από την υποκουλτούρα των "αγωνιστών", κλπ -, και ορισμένες ξεχειλωμένες και ασαφείς έννοιες και ορισμοί μπορούν να συμπεριλαμβάνουν κινήματα που δεν είναι, στην πραγματικότητα, αριστεριστικά - για παράδειγμα, ορισμένες μορφές του Ισλαμισμού).
Όλα αυτά περιπλέκουν τον ορισμό και την ερμηνεία της έννοιας στην οποία ο Último Reducto αναφέρεται με τον όρο "αριστερισμός". Παρά ταύτα, το νόημα εδώ είναι να προσπαθήσουμε να εκφράσουμε, να αποσαφηνίσουμε και να συλλάβουμε την έννοια χωρίς να χαθούμε σε συζητήσεις για το πώς να την αποκαλέσουμε. Ας επονομάσει ο καθένας την έννοια αυτή όπως θέλει και μπορεί καλύτερα.
Επιπλέον, στην Ελληνική μετάφραση του κειμένου στην παρούσα σελίδα, επιλέχθηκε η χρήση του όρου "αριστερισμός", ως μετάφραση του "izquierdismo" ("leftism"). Θεωρείται πως είναι πιο εύστοχος όρος για να περιγράψει την ιδεολογία των εν λόγω ατόμων, παρά ο πιο διαδεδομένος όρος "αριστερά", ο οποίος χρησιμοποιείται για να περιγράψει και τον "αριστερό χώρο" (δηλαδή τις οργανώσεις, τα κινήματα κλπ) που εκφράζουν την ιδεολογία του αριστερισμού.
[3] Η έκφραση "διευρυμένη αλληλεγγύη" αναφέρεται στην αλληλεγγύη (δηλ. στη στήριξη, στην ταύτιση, στην αδελφοσύνη, στην αφοσίωση, στη συνεργασία κλπ) πέρα από τη φυσική κοινωνική ομάδα αναφοράς (που απαρτίζεται από τα κοντινά άτομα του καθενός· τους "αγαπημένους" του).
Παρά το ότι η ιδεολογία της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας (και μαζί της, πολλή από την αριστεριστική ρητορική) τείνει να προωθεί, θεωρητικά, έναν τύπο διευρυμένης αλληλεγγύης χωρίς διακρίσεις (προς κάθε ανθρώπινο πλάσμα, ή και παραπέρα), στην πράξη, λόγω των ορίων που θέτει η Φύση γενικώς, και τους ψυχολογικούς περιορισμούς που θέτει η ανθρώπινη φύση εν προκειμένω, η διευρυμένη αλληλεγγύη συνήθως δεν εφαρμόζεται αδιακρίτως, αλλά μόνο όταν αφορά περιορισμένες ανθρώπινες ομάδες και κοινωνικά περιβάλλοντα.
[4] Η τεχνο-βιομηχανική κοινωνία πρέπει να πολεμηθεί, όχι να μεταρρυθμιστεί, διότι αναπόφευκτα υπονομεύει την αυτονομία της λειτουργίας των μη τεχνητών συστημάτων, δηλ. της Άγριας Φύσης, και εξωτερικά και εντός των ανθρώπων. Για να αναλυθεί σε βάθος το θέμα αυτό, δείτε, για παράδειγμα, Theodore J. Kaczynski, "Industrial Society and its Future", στο βιβλίο Technological Slavery, Feral House, © 2010.
[5] Αυτό δεν υπονοεί ότι αυτοί οι περιβαλλοντισμοί δεν είναι "κοινωνικοί", δηλ. ότι αυτοί οι περιβαλλοντισμοί που βάζουν τα οικολογικά προβλήματα πάνω από τα κοινωνικά προβλήματα και αυτοαποκαλούνται οικοκεντρικοί, δεν επηρεάζονται από αριστεριστικές ιδέες και αξίες. Πράγματι, δυστυχώς, πολύ συχνά, συμβαίνει το αντίθετο· πολλές φορές, η θεωρία, η ρητορική, και τα μέλη τους είναι συνήθως μολυσμένα και αυτά από τον αριστερισμό.
[6] Πρόοδος: Η πίστη στο απόλυτο καλό μιας διαδικασίας ανάπτυξης.
[7] Παρότι, στην πραγματικότητα, όλοι υπερασπίζονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποιας μορφής πρόοδο, ακόμη κι αν η πρόοδος αυτή είναι άυλη, ηθική, "πνευματική".
[8] Ο όρος "μεταρρυθμιστικός", σε αυτό το κείμενο, σημαίνει "αυτός που προωθεί την επιδιόρθωση του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, όχι την εξόντωσή του". Ο όρος "επαναστατικός", σε αυτό το κείμενο, θα ήταν το αντώνυμό του, δηλ. αναφέρεται αποκλειστικά σε αυτούς ή αυτά που προωθούν την εξόντωση του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, όχι την επιδιόρθωσή του.
[9] Στην πραγματικότητα, η αποκαλούμενη "πολιτική ορθότητα" αναφέρεται στο σύνολο που αποτελείται από τις ιδέες και τις αξίες που οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια ανθρώπινη κοινωνική ομάδα υποθέτουν ως αδιαμφισβήτητες σε ένα δεδομένο ιστορικό πλαίσιο. Η πολιτική ορθότητα είναι, στην πραγματικότητα, ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον ανά πάσα στιγμή, και το περιεχόμενό της (οι ιδέες που θεωρούνται αδιαμφισβήτητες) μπορεί, αρχικά, να είναι πολύ ευρύ. Όμως, σήμερα, στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, η έκφραση "πολιτική ορθότητα" χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά σε αναφορά με κάποιες υποτιθέμενα αδιαμφισβήτητες ιδέες και αξίες που είναι σαφώς κοντά σε αυτές του αριστερισμού, και που πηγάζουν, σε μεγάλο βαθμό, από αυτόν. Σε αυτό το κείμενο, ο Último Reducto χρησιμοποιεί την έκφραση "πολιτική ορθότητα" (και τους συναφείς της όρους) μόνο κατά την περιορισμένη αυτή έννοια.
[10] Υπερκοινωνικοποίηση: η υπερβολική εσωτερίκευση, από το άτομο, των αξιών του κοινωνικού του περιβάλλοντος, ώστε να είναι ανίκανο να τις παραβεί χωρίς να αισθανθεί ντροπή ή τύψεις. Επηρεάζει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σχεδόν τους πάντες, αλλά ιδίως αυτά τα άτομα που είναι περισσότερο επιρρεπή στις επιρροές του κοινωνικού τους περιβάλλοντος. Είναι ένα συχνό φαινόμενο στην υπάρχουσα τεχνο-βιομηχανική κοινωνία (αν και όχι μόνο σε αυτήν) και είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένο και έντονο στα αριστεριστικά υποσυστήματά της. Έχει μεγάλη σχέση με την έννοια της "πολιτικής ορθότητας", καθώς επιτρέπει σε αυτήν να επιβληθεί.
[11] Αυτή είναι απλώς μια γενική προσέγγιση της ψυχολογίας του αριστερισμού. Μπορεί κανείς να διαφοροποιηθεί πολύ στο εν λόγω θέμα. Για παράδειγμα, στο ότι δεν είναι πάντα η αποξένωση που προκαλείται από τη σύγχρονη ζωή αυτό το οποίο προκαλεί τα ψυχολογικά γνωρίσματα του αριστερισμού. Πολλοί αριστεριστές είναι απλώς εκ φύσεως ψυχολογικά αδύναμοι.