Οι Τερμίτες

Οι Τερμίτες [1]

Του E=m.c²

Είμαι ένας τερμίτης.

Πολύ καιρό πριν γεννηθώ, οι τερμίτες ζούσαν ήδη στο Παλιό Δέντρο. Καθώς λένε οι παλιοί, στην αρχή υπήρχαν πολύ λίγα έντομα σε μια βελανιδιά που είχε περίμετρο πολλών μέτρων και ύψος ακόμη μεγαλύτερο.

Σήμερα είμαστε δισεκατομμύρια τερμίτες. Είμαστε διανεμημένοι σχεδόν σε όλο τον κορμό και τα κλαδιά. Η κοινωνία μας μεγαλώνει εκθετικά, κάθε γενιά και γρηγορότερα. Και όλα αυτά χάρη στο πλούσιο ξύλο του Παλιού Δέντρου.

Η συνεχής αυτή πρόοδος συνεπάγεται το ότι, γενικά, επικρατεί μια ατμόσφαιρα οπτιμισμού και χαράς στους τερμίτες, η οποία με τη σειρά της διευκολύνει έτι περαιτέρω την ορθή λειτουργία, οργάνωση και ανάπτυξη της αποικίας. Κι όμως, βαθιά μέσα μας, κανένας τερμίτης δεν είναι πραγματικά ικανοποιημένος.

Κάποιοι λένε εδώ και γενιές ολόκληρες, πως το Παλιό Δέντρο ανήκει στους εργάτες, ότι αυτοί πρέπει να το διαχειρίζονται ή και να το απολαμβάνουν κατ’ αποκλειστικότητα. Λένε πως το πρόβλημα είναι πως η βασίλισσα, οι αυλικοί και οι στρατιώτες είναι παράσιτα που ζουν εις βάρος των εργατών που συσσωρεύουν πριονίδι, την ίδια ώρα που οι εργάτες λιμοκτονούν.

Αλλά εγώ, που ξέρω καλά τους γκρινιάρηδες αυτούς, ξέρω πως στην πραγματικότητα τους κινητοποιεί μόνο ο φθόνος και το μίσος που αισθάνονται, λόγω της αγανάκτησης που νιώθουν επειδή δε μπορούν να κάνουν το ίδιο και αυτοί.

Πιστεύω κι εγώ πως η βασίλισσα, οι αυλικοί και οι στρατιώτες είναι περιττά παράσιτα, αλλά ξέρω επίσης πως δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος του πραγματικού προβλήματος ή, ακριβέστερα, μια απλή συνέπεια αυτού.

Ξέρω πως, παρότι οι εργάτες δεν μπορούν να φάνε το καλύτερης ποιότητας ξύλο, ούτε να συσσωρεύσουν τόσο πριονίδι όσο οι ανώτερες τάξεις, πρακτικά όλοι τους φιλοδοξούν να το κατορθώσουν· ονειρεύονται να το αποκτήσουν, και οι περισσότεροι ζουν σχετικά “ευτυχείς” και “ικανοποιημένοι” εφόσον τους επιτραπεί να δουλέψουν προκειμένου να το προσπαθήσουν.

Ξέρω πως, βαθιά μέσα τους, η μεγαλύτερη πλειοψηφία των χιλιάδων και χιλιάδων εντόμων που αποτελούν την αποικία έχει την ίδια ιδέα, τον ίδιο στόχο: να φάνε και να συσσωρεύσουν περισσότερο και καλύτερο ξύλο (πολύ περισσότερο απ’ όσο είναι αναγκαίο). Παρότι αυτο σημαίνει πως, καθώς δεν υπάρχει αρκετό για να συλλέξουν όλοι, πολλοί θα παραμείνουν χωρίς να δουν ποτέ το όνειρό τους να πραγματοποιείται, και πως, μεταξύ αυτών, πολλοί θα διαμαρτυρηθούν και θα κατηγορήσουν αυτούς που κατορθώνουν να συσσωρεύσουν περισσότερο (πράγμα το οποίο, παρεμπιπτόντως, δε θα είναι ποτέ αρκετό για κανέναν από αυτούς).

Αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτή η ασταμάτητη επιθυμία να μεγαλώσουμε και να μετατρέψουμε τον κορμό και τα κλαδιά του Παλιού Δέντρου, σε κομματάκια χρήσιμα για την αποικία. Είναι όλοι τόσο τυφλωμένοι από τον πόθο για ευημερία μέσω της συσσώρευσης, που δεν μπορούν να δουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει: Το Παλιό Δέντρο πεθαίνει. Τα τελευταία ζωτικά του τμήματα επηρεάζονται από τη συνεχή και επεκτεινόμενη δραστηριότητα της αποικίας.

Όταν πρωτοήρθαμε στη Βελανιδιά, καθώς λεν τα χρονικά, πολλά άλλα όντα ζούσαν εντός της. Ο κορμός και τα κλαδιά της ήταν το σπίτι για παντός είδους έμβια όντα, κι εμείς δεν ήμασταν παρά ένα ακόμη είδος.

Μα κάποια στιγμή η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Κάποιες ομάδες τερμιτών άρχισαν να γίνονται πολύ μεγάλες, και να εδραιώνουν ένα δίκτυο αποικιών κατά μήκος του κορμού. Χρειάζονταν χώρο και φαγητό και άρχισαν να απεμπολούν και να εξολοθρεύουν τα άλλα είδη που ζούσαν μες στο Δέντρο. Κάποια τα υποδούλωσαν και τα εκμεταλλεύτηκαν, προκειμένου η αποικία να προοδεύσει και να συσσωρεύσει κι άλλο. Κάποιες μικρές αποικίες τερμιτών που ζούσαν εκτός του δικτύου, στις περιοχές μακρύτερα από τον κορμό, δεν ήταν και σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

Έτσι, όχι μόνο το δίκτυο των αποικιών δεν κατέρρευσε, ούτε απλώς κατέστη αναγκαία η διαρκής πρόοδος και ανάπτυξή του προς τα υπόλοιπα μέρη του Δέντρου που δεν είχαν ακόμη αποικηθεί, αλλά ταυτόχρονα, ήταν απαραίτητη η σταδιακή αναδόμηση και ρύθμιση της ζωής των εντόμων που αποτελούσαν κομμάτι του. Έτσι φτάσαμε στην τωρινή μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που αποτελείται από τάξεις και υποτάξεις (βασίλισσα, αυλικοί, στρατιώτες και εργάτες), και μαζί της ήρθε και ο ιδεολογικός προγραμματισμός που βασίζεται στην ευημερία ως αδιαμφισβήτητο στόχο, δηλαδή, η πίστη πως το φυσικό νόημα της ύπαρξης των τερμιτών είναι και θα έπρεπε να είναι το να εργάζονται για να τρώνε και να συσσωρεύουν περισσότερα από τα αναγκαία.

Έτσι, λίγο λίγο, το δίκτυο των αποικιών έγινε όλο και πιο συμπαγές, μέχρι που έγινε αυτό που είναι σήμερα: μια τερατώδεις μοναδική υπεραποικία που περικλείει σχεδόν όλο το Παλιό Δέντρο.

Μα όλη αυτή η ανάπτυξη, η πρόοδος, έχει χτιστεί με το κόστος, όχι μόνο της εξολόθρευσης, της υποδούλωσης και της επιβολής μιας συγκεκριμένης μορφής σκέψης, δράσης και κοινωνικής οργάνωσης, αλλά επίσης και με το κόστος της αποίκησης και της μετατροπής του Παλιού Δέντρου σε πριονίδι και κοπριά.

Κάποιοι τερμίτες φαίνεται πως έχουν καταλάβει το πρόβλημα, αλλά αυτή η εντύπωση συνήθως δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.

Κάποιοι, ακολουθώντας στα βήματα των παππούδων τους, κατηγορούν αποκλειστικά τη βασίλισσα, τους αυλικούς και τους στρατιώτες για την εξάντληση του Παλιού Δέντρου, ξεχνώντας πως η αποικία, και η καταστροφή την οποία συνεπάγεται, διατηρείται και αναπτύσσεται από την εργασία και την κατανάλωση των ίδιων των εργατών, και ότι ουσιαστικά κανένας από τους εργάτες στο διαρκώς διογκούμενο κέντρο της αποικίας δεν εργάζεται μόνο για να φάει και να επιβιώσει, αλλά σχεδόν όλοι τους (συμπεριλαμβανομένων και αυτών των “δυσαρεστημένων”) μοιράζονται με τους ευγενείς και τους στρατιώτες αυτό τον ασταμάτητο πόθο να φάνε περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται και να συσσωρεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα.

Κάποιοι άλλοι δεν κατηγορούν κανέναν· απαιτούν απλώς από τις άρχουσες τάξεις των τερμιτών, να λάβουν μέτρα για να αποτρέψουν την καταστροφή. Και, φυσικά, μεταξύ απαίτησης και απαίτησης, συνεχίζουν να εργάζονται για να μπορούν να φάνε και να συσσωρεύσουν όλο και περισσότερο πριονίδι.

Και, επίσης, σχεδόν όλοι τους, και αυτοί που θέλουν περισσότερα αλλά αδυνατούν να τα αποκτήσουν, όπως και αυτοί που απαιτούν μέτρα (συνήθως είναι μάλιστα το ένα και το αυτό), δε σκέφτονται ούτε για μια στιγμή πως η αποικία θα έπρεπε να σταματήσει να μεγαλώνει, πως το πραγματικό πρόβλημα, απ’ το οποίο πηγάζουν όλα τα άλλα, είναι πως έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία εντόμων, που παραείναι μεγάλη και απαιτητική για τον πραγματικό μας τρόπο ζωής και για την υγεία και το περιορισμένο μέγεθος του Παλιού Δέντρου.

Μεταξύ των ευγενών και των εργατών, βρίσκεται η κάστα των μηχανικών, η οποία διαρκώς προτείνει τεχνικές λύσεις στα προβλήματα, προκειμένου να διαιωνίσει την ανάπτυξη της αποικίας.

Μεταξύ τους, υπάρχουν όλο και περισσότεροι που πιστεύουν πως μπορεί να βρεθεί μια ισορροπία μεταξύ της ανάπτυξης της αποικίας, της διατήρησης των συνθηκών διαβίωσης εντός της αποικίας, και της συντήρησης του Παλιού Δέντρου. Αποκαλούν το σύνολο των θεωριών τους “βιώσιμη ανάπτυξη”, και λένε πως τις εφαρμόζουν πλέον και στην πράξη. Μιλούν για την ανάκτηση των αποβλήτων της αποικίας και τη διατήρηση (ή και την αύξηση) του ρυθμού παραγωγής πριονιδιού και ροκανιδιού μέσω του τεχνητού ελέγχου και της ανακατεύθυνσης της ανάπτυξης της Βελανιδιάς, μέσω της διαρκούς αντικατάστασης του αρχικού ξύλου, των κλαδιών, των φύλλων… με νέα, ανανεώσιμα υλικά. Και, προκειμένου να το κατορθώσουν αυτό, μηχανεύονται τις πιο ποικίλες μεθόδους, αλλά ποτέ δεν προτείνουν να μειωθεί η κατανάλωση ξύλου στο απολύτως απαραίτητο, ή το να σταματήσει και να αναστραφεί η ανάπτυξη της αποικίας.

Στην πραγματικότητα, οι μέθοδοί τους για την αποκατάσταση και τη βιωσιμότητα, δεν σώζουν αυτό που απομένει από το Παλιό Δέντρο (ούτε και πραγματικά στοχεύουν σε αυτό), αλλά καταφέρνουν μόνο κρύψουν την καταστροφή του και να διαιωνίσουν την ανάπτυξη της αποικίας.

Και, ακόμη, πολλοί μηχανικοί συλλογίζονται και μελετούν τη δυνατότητα επέκτασης της αποικίας σε άλλα δέντρα, κάποια από αυτά τόσο μακρινά που ίσα που τα βλέπουμε από εδώ, ή ακόμη και τη δημιουργία τεχνητών αποικιών στη μέση του πουθενά, στις οποίες θα στέλνεται ο πλεονάζων πληθυσμός. Και όλα αυτά, μιλώντας ταυτόχρονα για τον επανασχεδιασμό του είδους μας (και άλλων) για να προσαρμοστεί στις συνθήκες των νέων αυτών περιβαλλόντων, ή στις συνθήκες αυτού εδώ του υποβαθμισμένου περιβάλλοντος και του ό,τι απομένει από το Παλιό Δέντρο.

Οι μηχανικοί είναι απίστευτη ράτσα· είναι ικανοί να παρουσιάσουν, να μελετήσουν και να εξερευνήσουν σοβαρά, ψυχρά και μεθοδικά τις πιο άκυρες, παράλογες, αποκρουστικές και παλαβές ιδέες με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται, όχι μόνο πως είναι λογικές και έχουν βάση, αλλά πως είναι και οι ιδανικές, οι πλέον επιθυμητές, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε και που πρέπει να προσπαθήσουμε να καταφέρουμε. Και ως τώρα, έχουν κατορθώσει να κάνουν την αποικία να συνεχίζει να αναπτύσσεται. Έτσι, οι υπόλοιποι τερμίτες, από τους ευγενείς ως τους εργάτες, και από τους πλέον “ευτυχισμένους” με την κατάστασή τους, ως τους πλέον δυσαρεστημένους, έχουν τους μηχανικούς σε μεγάλη εκτίμηση και τους εμπιστεύονται, παίρνοντας τις θεωρίες και τις μελέτες τους ως σημείο αναφοράς και πρότυπο, και ως πηγή από την οποία αντλούν την απαραίτητη ελπίδα για να συνεχίζουν να αγωνίζονται, με ενέργεια και χαρά, για την ανάπτυξη της αποικίας και τη συσσώρευση περισσότερου πριονιδιού.

Αλλά σχεδόν κανένας τερμίτης δε σταματά να αναλογιστεί σοβαρά το κόστος όλης αυτής της προόδου. Για την ακρίβεια, η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει πως είναι κάτι δίχως κόστος, το οποίο προσφέρει μόνο πλεονεκτήματα σε ό,τι αφορά στη συσσώρευση πριονιδιού. Αλλά κάποιοι από εμάς ξέρουμε πως αυτό δεν είναι αλήθεια, πως αυτό το κόστος που έχει πληρωθεί, που πληρώνεται και που θα συνεχίσει να πληρώνεται, είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερο από τα υποτιθέμενα πλεονεκτήματα που τάχα μας προσφέρει.

Η αποικία είναι το μόνο πράγμα, ο μόνος κόσμος που απομένει στους τερμίτες που επιβιώνουν σήμερα. Το Δέντρο, του οποίου μια μέρα δεν ήμασταν παρά ένα μικροσκοπικό κομμάτι, δεν είναι σήμερα παρά ένα μικρό παράρτημα της αποικίας· σύντομα, ίσως, ούτε καν αυτό.

Κι όμως, οι τερμίτες αυτοί που ζούνε σήμερα, παραμένουν ουσιαστικά ίδιοι με αυτούς τους πρώτους τερμίτες που ζούσαν στην αρχή στο Παλιό Δέντρο, όταν δεν υπήρχε ακόμη η υπεραποικία των τερμιτών (ούτε καν το δίκτυο των μεγάλων αποικιών) που να καταλαμβάνει το Δέντρο εξ ολοκλήρου, αλλά λίγες μικρές αποικίες τερμιτών διασπαρμένες κατά μήκος του Δέντρου, το οποίο μοιράζονταν με πολλά άλλα όντα. Κι αυτός είναι ο λόγος που αισθανόμαστε ότι κάτι λείπει· αυτός είναι ο λόγος που δεν είμαστε πραγματικά ικανοποιημένοι· και αυτός είναι ο λόγος που αισθανόμαστε πως πρέπει να αναπτυχθούμε, να τρώμε, να συσσωρεύουμε… Διότι το να δρούμε έτσι μας αποσπά την προσοχή, και μας αποτρέπει από το να πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε, αυτό που έχουμε γίνει και αυτό στο οποίο έχουμε μετατρέψει το Δέντρο, του οποίου πάντοτε ήμασταν και πάντοτε θα είμαστε τμήμα.

Ξέρω όλα αυτά τα πράγματα, όπως όλοι οι άλλοι τερμίτες τα γνωρίζουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, αλλά είμαι ένας από τους λίγους που (και ακόμη δεν γνωρίζω το γιατί) έχει σταματήσει για να σκεφτεί σοβαρά για αυτά. Σήμερα, κανείς δεν θέλει να ακούσει αυτό που αυτοί οι λίγοι έχουν να πουν. Κανείς δεν θέλει να θυμηθεί. Κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει το δόγμα της προόδου. Είναι όλοι απασχολημένοι με πιο σημαντικά πράγματα, λένε. Δεν έχουν το χρόνο. Και όταν τον έχουν, δεν θέλουν να απασχολούνται από τέτοιους “γελοίους” προβληματισμούς· προτιμούν ακόμη πιο γελοίους, όπως το να προσπαθούν να αναπτυχθούν και να συσσωρεύουν, το να συντηρούν την πρόοδο πάση θυσία ή το να διαμαρτύρονται επειδή δεν μπορούν να αναπτυχθούν και να συσσωρεύσουν τόσο όσο οι άλλοι. Και όλο αυτό, προκειμένου να αποφύγουν το να πρέπει να σταματήσουν και να σκεφτούν αυτό που μόλις τώρα σας είπα.

Τέλος πάντων, μην ανησυχείτε, εσείς είστε άνθρωποι και αυτά είναι μόνο προβληματάκια για μαμούνια.

---

[1] Από τις ιστορίες του βιβλίου Historias desde el Lado Oscuro (E=m.c², 2004), © 2004, E=m.c². Δημοσιευμένη στο διαδίκτυο από τη σελίδα ultimoreductosalvaje.blogspot.com. Μεταφρασμένη στα Ελληνικά από την παρούσα σελίδα, σε συνεργασία με τον αρχικό συγγραφέα.


Άγρια Χώρα

Επικοινωνία: agria.chora@hotmail.com

Το πλοίο των ηλιθίων

Το πλοίο των ηλιθίων [1]

Του Theodore J. Kaczynski

Μια φορά κι έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι υποπλοίαρχοι ενός πλοίου κατέληξαν τόσο ματαιόδοξοι για την ναυτοσύνη τους, τόσο γεμάτοι από ύβρι και τόσο εντυπωσιασμένοι με τον εαυτό τους, που τρελάθηκαν. Έστριψαν το πλοίο προς το Βορρά και αρμένιζαν, μέχρις ότου συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνες παγονησίδες, κι έπειτα συνέχισαν να πλέουν βόρεια σε όλο και πιο επισφαλή νερά, μόνο και μόνο για να δίνουν στον εαυτό τους ευκαιρίες για να πετυχαίνουν όλο και πιο έξοχα κατορθώματα στη ναυτική τους τέχνη.

Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα ένιωθαν όλο και πιο άβολα. Άρχισαν να τσακώνονται αναμεταξύ τους και να παραπονιούνται για τις συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν.

"Να πάρει και να σηκώσει", είπε ένας θαλασσόλυκος, "αν αυτό δεν είναι το χειρότερο ταξίδι που έχω κάνει ποτέ μου. Το κατάστρωμα γλιστράει από τον πάγο· όταν έχω σκοπιά, ο άνεμος κόβει μέσα απ' το παλτό μου σα μαχαίρι· κάθε φορά που μαϊνάρω το πανί, λίγο κοντέυουν να ξεπαγιάσουν τα δάχτυλά μου· και για όλα αυτά παίρνω πέντε τσακισμένα σελίνια το μήνα!"

"Θαρρείς την έχεις άσχημα!" είπε μια γυναίκα επιβάτης. "Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ απ' το κρύο. Οι κυρίες σε αυτό το πλοίο δεν παίρνουν τόσες κουβέρτες όσες οι άνδρες. Δεν είναι δίκαιο!"

Ένας Μεξικάνος ναύτης πετάχτηκε: "Ε γαμώ το κέρατό μου! Παίρνω μόνο το μισό μισθό απ' τον Εγγλέζο ναύτη. Χρειαζόμαστε μπόλικο φαΐ για να μας κρατά ζεστούς σε αυτό το κλίμα, και δεν παίρνω όσο μου αναλογεί· οι Εγγλέζοι παίρνουν πιο πολύ. Και το χειρότερο είναι που οι υποπλοίαρχοι μου δίνουν πάντα εντολές στα Αγγλικά αντί για τα Ισπανικά."

"Έχω περισσότερους λόγους να παραπονιέμαι απ' τον οποιονδήποτε", είπε ένας Ινδιάνος ναύτης. "Εάν το χλωμό πρόσωπο δε μου έκλεβε τη γη των προγόνων μου, δεν θα ήμουν καν σε αυτό το πλοίο, ανάμεσα σε παγόβουνα και αρκτικούς ανέμους. Θα έκανα απλώς κουπί στο κανό μου σε μια ωραία, γαλήνια λίμνη. Μου αξίζει αποζημίωση. Τουλάχιστον, ο καπετάνιος θα έπρεπε να μου επιτρέψει να στήσω ένα παιχνίδι μπαρμπούτι για να βγάζω χαρτζιλίκι."

Ο λοστρόμος μίλησε μετά: "Χθες ο πρώτος υποπλοίαρχος με είπε "συκιά" απλώς επειδή ρουφάω πούτσες. Έχω δικαίωμα να ρουφάω πούτσες χωρίς να με κοροϊδεύουνε για αυτό!"

"Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που τους κακομεταχειρίζονται στο πλοίο", διέκοψε μια φιλόζωη ανάμεσα στους επιβάτες, με τη φωνή της να τρέμει από αγανάκτηση. "Μόλις την τελευταία βδομάδα είδα δυο φορές το δεύτερο υποπλοίαρχο να κλωτσάει το σκύλο του καραβιού!"

Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής πανεπιστημίου. Σφίγγοντας τα χέρια του, δήλωσε:
"Όλα αυτά είναι απαίσια! Είναι ανήθικα! Είναι ρατσισμός, σεξισμός, σπισισμός, ομοφοβία, και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης! Είναι διακρίσεις! Πρέπει να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: Ίσοι μισθοί για τον Μεξικανό ναύτη, υψηλότεροι μισθοί για όλους τους ναύτες, αποζημίωση για τον Ινδιάνο, ίσες κουβέρτες για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα να ρουφάμε πούτσες, και όχι άλλες κλωτσιές στο σκύλο!"

"Ναι, ναι!" φώναζαν οι άλλοι επιβάτες. "Υπέρ, υπέρ!" φώναζε το πλήρωμα. "Είναι διακρίσεις! Πρέπει να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας!"

Ο μούτσος καθάρισε το λαιμό του.

"Κοιτάξτε. Έχετε όλοι καλούς λόγους να παραπονιέστε. Αλλά μου φαίνεται ότι αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνουμε είναι να στρίψουμε πίσω αυτό το πλοίο και να επιστρέψουμε νότια, επειδή αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια τότε σίγουρα, αργά ή γρήγορα, θα γίνουμε κομμάτια, και τότε οι μισθοί σας, οι κουβέρτες σας, και το δικαίωμα να ρουφάτε πούτσες δεν θα σας κάνουν κανένα καλό, γιατί θα έχουμε όλοι πνιγεί."

Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία, γιατί δεν ήταν παρά ένας μούτσος.

Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί, από το σταθμό τους στο πούπι, τόση ώρα παρακολουθούσαν και άκουγαν. Τώρα χαμογελούσαν και κλείναν το μάτι ο ένας στον άλλον, και, με μια χειρονομία του καπετάνιου, ο τρίτος υποπλοίαρχος κατέβηκε απ' το πούπι, σεργιάνισε προς τους επιβάτες και χώθηκε ανάμεσά τους. Πήρε μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του και μίλησε ως εξής:

"Εμείς, οι αξιωματικοί, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως κάποια ειλικρινά ανεκδιήγητα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το πλοίο. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση μέχρι που ακούσαμε τα παράπονά σας. Είμαστε άνθρωποι καλής θέλησης και θέλουμε το καλό σας. Αλλά - βλέπετε - ο καπετάνιος είναι αρκετά συντηρητικός και σταθερός στους τρόπους του, και μπορεί να πρέπει να τον τσιγκλίσουμε λίγο πριν κάνει ουσιαστικές αλλαγές. Η προσωπική μου άποψη είναι, πως αν διαμαρτυρηθείτε σθεναρά - αλλά πάντοτε ειρηνικά και χωρίς να παραβείτε κανέναν από τους κανόνες του πλοίου - θα ταρακουνούσατε τον καπετάνιο απ' την αδράνειά του και θα τον αναγκάζατε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα για τα οποία τόσο δίκαια παραπονιέστε."

Έχοντας πει αυτά τα λόγια, ο τρίτος υποπλοίαρχος κατευθύνθηκε πάλι προς το πούπι. Καθώς έφευγε, οι επιβάτες και το πλήρωμα του φώναζαν "Μετριοπαθή! Μεταρρυθμιστή! Παλιο-φιλελεύθερε! Τσιράκι του κυβερνήτη!", αλλά παρόλα αυτά, έδρασαν όπως τους είπε. Μαζεύτηκαν σε ένα σώμα μπροστά στο πούπι, εκτοξεύοντας βρισιές προς τους αξιωματικούς, και απαίτησαν τα δικαιώματά τους: "Θέλω υψηλότερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας", φώναξε ο θαλασσόλυκος. "Ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες", φώναξε η γυναίκα επιβάτης. "Θέλω να λαμβάνω τις εντολές μου στα Ισπανικά", φώναξε ο Μεξικάνος ναύτης. "Θέλω το δικαίωμα να στήνω μπαρμπούτι", φώναξε ο Ινδιάνος ναύτης. "Δεν θέλω να με αποκαλούν συκιά", φώναξε ο λοστρόμος. "Όχι άλλες κλωτσιές στο σκύλο", φώναξε η φιλόζωη. "Επανάσταση τώρα", φώναξε ο καθηγητής.

Ο καπετάνιος και οι υποπλοίαρχοι μαζεύτηκαν και συζήτησαν για αρκετά λεπτά, κλείνοντας το μάτι, κάνοντας νεύματα και χαμογελώντας ο ένας στον άλλον. Τότε ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πούπι και, σε μια μεγάλη ένδειξη καλοσύνης, ανακοίνωσε πως ο μισθός του θαλασσόλυκου θα ανέβαινε σε έξι σελίνια το μήνα· ο μισθός του Μεξικάνου ναύτη θα ανέβαινε στα δύο-τρίτα του μισθού ενός Εγγλέζου, και πως η εντολή για να μαζευτεί το πανί θα δινόταν στα Ισπανικά· οι γυναίκες επιβάτες θα λάμβαναν μία ακόμη κουβέρτα· ο Ινδιάνος ναύτης θα μπορούσε να στήνει ένα παιχνίδι μπαρμπούτι το σαββατόβραδο· ο λοστρόμος δεν θα αποκαλούνταν συκιά, εφόσον διατηρούσε το ρούφηγμα πούτσων αυστηρά ιδιωτικό· και ο σκύλος δεν θα έτρωγε κλωτσιές, εκτός αν έκανε κάτι πολύ άτακτο, όπως το να κλέψει φαΐ απ' το μαγειρείο.

Οι επιβάτες και το πλήρωμα γιόρτασαν αυτές τις υποχωρήσεις ως μια μεγάλη νίκη, αλλά το επόμενο κιόλας πρωί, ένιωθαν και πάλι δυσαρεστημένοι.

"Τα έξι σελίνια το μήνα είναι σκέτες πενταροδεκάρες, και συνεχίζουν να παγώνουν τα δαχτυλάκια μου όταν μαζεύω το πανί", μουρμούριζε ο θαλασσόλυκος. "Ακόμη δε λαμβάνω τον ίδιο μισθό με τους Εγγλέζους, ούτε κι αρκετό φαγητό γι' αυτό το κλίμα" είπε ο Μεξικάνος ναύτης. "Εμείς οι γυναίκες ακόμη δεν παίρνουμε αρκετές κουβέρτες για να μας κρατούν ζεστές", είπε η γυναίκα επιβάτης. Το υπόλοιπο πλήρωμα κι οι επιβάτες εξέφρασαν αντίστοιχα παράπονα, κι ο καθηγητής τους παρακινούσε περαιτέρω.

Όταν τελείωσαν, ο μούτσος μίλησε - αυτή τη φορά δυνατότερα, έτσι ώστε οι άλλοι να μην μπορούν να τον αγνοήσουν:

"Είναι πραγματικά απαίσιο που ο σκύλος τρώει κλωτσιές επειδή κλέβει λίγο ψωμί απ' το μαγειρείο, και που οι γυναίκες δεν έχουν ίσο αριθμό κουβερτών, και που παγώνουν τα δάχτυλα του θαλασσόλυκου· και δεν βλέπω γιατί ο λοστρόμος να μη ρουφάει πούτσες εφόσον το θέλει. Αλλά δείτε πόσο πυκνά είναι τώρα τα παγόβουνα, και πώς ο άνεμος φυσάει όλο και δυνατότερα! Πρέπει να γυρίσουμε το πλοίο αυτό προς το Νότο, επειδή αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια θα γκρεμοτσακιστούμε και θα πνιγούμε."

"Ναι, πράγματι", είπε ο λοστρόμος, "είναι τόσο απαίσιο το ότι πάμε βόρεια. Αλλά γιατί θα πρέπει να κρατάω το ρούφηγμα πούτσων στη ντουλάπα; Γιατί θα πρέπει να με λένε συκιά; Δεν αξίζω κι εγώ το ίδιο με όλους τους άλλους;"

"Το ότι πλέουμε βόρεια είναι απαίσιο", είπε η γυναίκα επιβάτης. "Αλλά δεν βλέπεις; Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερες κουβέρτες για να τις κρατούν ζεστές. Απαιτώ ίσες κουβέρτες για όλες τις γυναίκες, τώρα!"

"Είναι αλήθεια", είπε ο καθηγητής, "πως το ότι κατευθυνόμαστε βόρεια επιβάλλει μεγάλες ταλαιπωρίες σε όλους μας. Αλλά το να αλλάξουμε πορεία τώρα είναι μη ρεαλιστικό. Δεν μπορείς να γυρίσεις το ρολόι πίσω. Πρέπει να βρούμε έναν ώριμο τρόπο να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση."

"Κοιτάξτε", είπε ο μούτσος, "αν αφήσουμε αυτούς τους τέσσερις τρελάκηδες εκεί στο πούπι να κάνουν το δικό τους, θα πνιγούμε όλοι. Εάν βγάλουμε ποτέ το πλοίο απ' τον κίνδυνο, τότε μπορούμε να ανησυχούμε και για τις συνθήκες εργασίας, για τις κουβέρτες των γυναικών, και για το δικαίωμα να ρουφάμε πούτσες. Αλλά πρώτα πρέπει να στρίψουμε αυτό το σκάφος. Εάν λίγοι από εμάς μαζευτούμε, φτιάξουμε ένα σχέδιο, και δείξουμε θάρρος, μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Δεν θα χρειάζονταν πολλοί από μας - έξι ή οκτώ θα αρκούσαν. Θα μπορούσαμε να κάνουμε έφοδο στο πούπι, να πετάξουμε στη θάλασσα αυτούς τους παλαβούς, και να στρίψουμε το πλοίο προς το Νότο."

Ο καθηγητής ύψωσε τη μύτη του και είπε αυστηρά, "Δεν πιστεύω στη βία. Είναι ανήθικη."

"Είναι αντιδεοντολογικό να χρησιμοποιούμε ποτέ βία", είπε ο λοστρόμος.

"Με τρομοκρατεί η βία", είπε η γυναίκα επιβάτης.

Ο καπετάνιος και οι υποπλοίαρχοι παρακολουθούσαν και άκουγαν όλη αυτή την ώρα. Στο σινιάλο του καπετάνιου, ο τρίτος υποπλοίαρχος κατέβηκε στο κυρίως κατάστρωμα. Βάδιζε ανάμεσα στους επιβάτες και στο πλήρωμα, λέγοντάς τους πως υπήρχαν ακόμη πολλά προβλήματα στο πλοίο.

"Έχουμε κάνει πολλή πρόοδο", είπε, "αλλά πολλά μένουν να γίνουν ακόμη. Οι συνθήκες εργασίας για το θαλασσόλυκο παραμένουν σκληρές, ο Μεξικάνος ακόμη δε λαμβάνει τον ίδιο μισθό με τους Εγγλέζους, οι γυναίκες ακόμη δεν έχουν ακριβώς όσες κουβέρτες έχουν οι άντρες, το παιχνίδι μπαρμπούτι που στήνει ο Ινδιάνος τα σαββατόβραδα είναι πενιχρή αποζημίωση για τη χαμένη του γη, είναι άδικο προς τον λοστρόμο που πρέπει να κρατάει το ρούφηγμα πουτσών κρυφό, και ο σκύλος ακόμη τρώει κλωτσιές καμιά φορά.

Νομίζω πως ο καπετάνιος πρέπει να τσιγκλιστεί ξανά. Θα βοηθούσε πολύ εάν όλοι σας κάνατε άλλη μια διαδήλωση - εφόσον παρέμενε μη βίαιη."

Καθώς ο τρίτος υποπλοίαρχος επέστρεφε στο πούπι, οι επιβάτες και το πλήρωμα ξεστόμιζαν βρισιές εναντίον του, αλλά παρόλα αυτά, έκαναν αυτό που είπε και μαζεύτηκαν μπροστά στο πούπι για άλλη μια διαδήλωση. Ξέσπαγαν και μαίνονταν και ύψωναν τις γροθιές τους, και έριξαν ακόμη κι ένα κλούβιο αυγό στον καπετάνιο (το οποίο εντέχνως απέφυγε).

Αφού άκουσε τα παράπονά τους, ο καπετάνιος και οι υποπλοίαρχοι μαζεύτηκαν για συμβούλιο, κατά το οποίο έκλειναν το μάτι και χαμογελούσαν φαρδιά πλατιά ο ένας στον άλλον. Έπειτα ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πούπι και ανακοίνωσε πως ο θαλασσόλυκος θα έπαιρνε γάντια, για να μένουν ζεστά τα χέρια του, ο Μεξικάνος ναύτης θα έπαιρνε μισθούς ίσους με τα τρία τέταρτα του μισθού ενός Εγγλέζου, οι γυναίκες θα έπαιρναν μία ακόμη κουβέρτα, ο Ινδιάνος ναύτης θα μπορούσε να στήνει μπαρμπούτι κάθε βράδυ Σάββατο και Κυριακή, ο λοστρόμος θα μπορούσε να ρουφάει πούτσες δημοσίως αφού πέσει το σκοτάδι, και κανείς δε θα μπορούσε να κλωτσήσει το σκύλο χωρίς ειδική άδεια από τον καπετάνιο.

Οι επιβάτες και το πλήρωμα ήταν σε έκσταση από αυτή τη μεγάλη επαναστατική νίκη, αλλά μόλις το επόμενο πρωί, ένιωθαν ήδη δυσαρεστημένοι και άρχισαν πάλι να γκρινιάζουν για τις ίδιες, γνωστές ταλαιπωρίες.

Ο μούτσος αυτή τη φορά νευρίασε.

"Παλιοηλίθιοι!" φώναξε. "Δεν βλέπετε τι κάνει ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί του; Σας κρατούν απασχολημένους με τις ασήμαντα παράπονά σας για κουβέρτες και μισθούς και τις κλωτσιές του σκύλου, ώστε να μη σκεφτείτε αυτό που πραγματικά πάει στραβά με αυτό το πλοίο - ότι πάει όλο και βορειότερα και ότι όλοι θα πνιγούμε. Εάν μόνο κάποιοι από εσάς ερχόσασταν στα λογικά σας, μαζευόσασταν μαζί, και εξαπολύατε έφοδο στο πούπι, θα μπορούσαμε να στρίψουμε το πλοίο αυτό και να σωθούμε. Αλλά το μόνο που κάνετε είναι να γκρινιάζετε για ανούσια ζητηματάκια όπως οι συνθήκες εργασίας και το μπαρμπούτι και το δικαίωμα να ρουφάτε πούτσες."

Οι επιβάτες και το πλήρωμα γίναν τότε έξω φρενών.

"Ανούσια!!", φώναξε ο Μεξικάνος, "Νομίζεις πως είναι λογικό να παίρνω μόνο τα τρία τέταρτα του μισθού ενός Εγγλέζου ναύτη; Είναι αυτό ανούσιο;"

"Πώς μπορείς να αποκαλείς το πρόβλημά μου ασήμαντο;" φώναξε ο λοστρόμος. "Δεν ξέρεις πόσο εξευτελιστικό είναι να σε αποκαλούν συκιά;"

"Το να κλωτσάμε το σκύλο δεν είναι ένα 'ανούσιο ζητηματάκι'!" ούρλιαξε η φιλόζωη. "Είναι άκαρδο, βάναυσο και κτηνώδες!"

"Εντάξει λοιπόν," απάντησε ο μούτσος. "Αυτά τα ζητήματα δεν είναι ασήμαντα και ανούσια. Το να κλωτσάμε το σκύλο είναι βάναυσο, και είναι ταπεινωτικό να αποκαλείται κανείς συκιά. Αλλά εν συγκρίσει προς το πραγματικό μας πρόβλημα - εν συγκρίσει προς το γεγονός ότι το πλοίο ακόμη Βόρεια πάει - τα παράπονά σας είναι ασήμαντα και ανούσια, επειδή αν δεν στρίψουμε αυτό το πλοίο εγκαίρως, θα πνιγούμε όλοι."

"Φασίστα!" φώναξε ο καθηγητής.

"Αντεπαναστάτη!" είπε η γυναίκα επιβάτης. Και όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα συμμετείχαν, ό ένας μετά τον άλλον, αποκαλώντας το μούτσο φασίστα και αντεπαναστάτη. Τον έδιωξαν, και επέστρεψαν στο να γκρινιάζουν για τους μισθούς, για τις κουβέρτες των γυναικών, για το δικαίωμα να ρουφάνε πούτσες, και για το πώς φέρονταν στο σκύλο. Το πλοίο συνέχισε να πλέει βόρεια, και μετά από λίγο τσακίστηκε ανάμεσα σε δύο παγόβουνα και όλοι πνίγηκαν.

---

[1] Ιστορία του Theodore J. Kaczynski, © 1999. Μεταφρασμένη στα Ελληνικά από την παρούσα σελίδα.


Άγρια Χώρα

Επικοινωνία: agria.chora@hotmail.com

ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ: Η λειτουργία της ψευδοκριτικής και της ψευδοεπανάστασης στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία

ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ: Η λειτουργία της ψευδοκριτικής και της ψευδοεπανάστασης στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία [1]

Του Último Reducto

Ορισμός:

Ο Último Reducto θεωρεί "αριστερισμό"[2] κάθε ρεύμα ή κοινωνική τάση που βασίζεται στις ακόλουθες αξίες: ισότητα, διευρυμένη αλληλεγγύη[3], οίκτος προς υποτιθέμενες ομάδες υποτιθέμενων θυμάτων (με τα εξής ή και άλλα ονόματα όπως "κοινωνική δικαιοσύνη", "συνεργασία", "αδελφοσύνη", "καθολική αγάπη", "ειρήνη" κλπ).

Γενικώς, η έννοια του αριστερισμού περιλαμβάνει σχεδόν κάθε φαινομενικά επικριτικό ρεύμα που στην πραγματικότητα δεν προσπαθεί να πολεμήσει τη σύγχρονη κοινωνία, αλλά να "τη βελτιώσει"[4]. Ο αριστερισμός, συνήθως, δεν προσπαθεί να τερματίσει την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, αλλά απλώς προσπαθεί να τη συμμορφώσει με τις προαναφερθείσες αρχές. Δηλαδή, προσπαθεί να κάνει την κοινωνία να είναι (πιο) "δίκαιη", (πιο) "ίση", (πιο) "στοργική" κλπ. Υπάρχουν επίσης "ριζοσπαστικοί" αριστερισμοί, που λένε πως προσπαθούν να πολεμήσουν το σύστημα (συνήθως προσθέτοντας τα επίθετα "καπιταλιστικό", "ιμπεριαλιστικό" ή/και "πατριαρχικό"), αλλά το κάνουν πάντα στη βάση αυτών των αξιών.

Ο αριστερισμός περιλαμβάνει, γενικώς, αυτό που συνήθως νοείται ως η "αριστερά", αλλά όχι μόνο αυτό. Η έννοια της "αριστεράς" είναι συνήθως (σχεδόν) συνώνυμη με το σοσιαλισμό (σε όλες σχεδόν τις εκδοχές του, συμπεριλαμβανομένων των "φιλελεύθερων" και των "αναρχικών" εκδοχών), αλλά υπάρχουν επίσης μη-σοσιαλιστικοί "αριστερισμοί" (για παράδειγμα, όλα τα ρεύματα και οι ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες που προέρχονται εξ ολοκλήρου από τον φιλοσοφικό φιλελευθερισμό ή από τη Χριστιανική ελεημοσύνη, κάποιες οργανώσεις "από τα κάτω", κάποιοι φιλανθρωπικοί οργανισμοί, κάποιες ιεραποστολές κλπ). Στην πραγματικότητα, τουλάχιστον κάποιες από τις θεμελιώδεις αξίες και ιδέες του μεγαλύτερου μέρους αυτού που σήμερα καλείται "δεξιά", κατά βάθος είναι οι ίδιες με αυτό που καλείται "αριστερά".

Ο αριστερισμός, εν προκειμένω, περιλαμβάνει όλους τους αγώνες και τις πρωτοβουλίες, κυβερνητικές και μη, υπέρ της ισότητας και των δικαιωμάτων των υποτιθέμενων "καταπιεσμένων" (η "αντι-πατριαρχία" εν γένει και ο φεμινισμός εν προκειμένω, η "απελευθέρωση" των ομοφυλόφιλων, ο αντιρατσισμός, η αλληλεγγύη προς τους μετανάστες, η βοήθεια προς τους φτωχούς, οι πρωτοβουλίες για την κοινωνική ένταξη των περιθωριοποιημένων και των αποκλεισμένων, η υπεράσπιση της εργατικής τάξης, των ανέργων, των ανάπηρων, των ζώων κλπ) προς όφελος της ανάπτυξης ("βιώσιμης", τείνουν να προσθέτουν), της δικαιοσύνης, της ειρήνης, των "ελευθεριών" και των "δικαιωμάτων" και της δημοκρατίας εν γένει (οι αγώνες για την αναδιανομή του πλούτου, τα ρεύματα υπέρ της "κανονικοποίησης" των ναρκωτικών ή της "σεξουαλικής απελευθέρωσης", ο αντιπολεμισμός, ο πασιφισμός, οι κοινωνικές "οικολογίες" - αυτά τα ρεύματα δηλαδή των αποκαλούμενων οικολόγων που εστιάζουν κυρίως στα καθαρά κοινωνικά θέματα, δίνοντάς τους προτεραιότητα εις βάρος των πραγματικών οικολογικών προβλημάτων[5] - και οι περιβαλλοντισμοί - δηλαδή τα ρεύματα των οποίων η πραγματική λειτουργία είναι η διατήρηση ενός περιβάλλοντος αρκετά κατοικήσιμου, ώστε ο ανθρώπινος πληθυσμός να μπορεί να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας, ο αντικαπιταλισμός κλπ). Περιλαμβάνει, έτσι, ουσιαστικά όλα αυτά τα πράγματα που περιγράφονται ως κινήματα "κοινωνικά", "ενάντια στο κατεστημένο", "διαμαρτυρίας", "πάλης", "εναλλακτικά", "αντικουλτούρας", καθώς και τη μεγάλη πλειοψηφία των ΜΚΟ και κάθε πρωτοβουλίας, επίσημης και μη, που βασίζεται στην προαγωγή της ισότητας, της (διευρυμένης) αλληλεγγύης και της υπεράσπισης των υποτιθέμενων θυμάτων (που σήμερα περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητας των κυβερνήσεων και των θεσμών).

Πιστεύεται γενικώς πως οι όροι "προοδευτισμός" και "αριστερισμός" είναι συνώνυμοι, και σίγουρα είναι πράγματι έτσι συχνά, αλλά όχι πάντα. Εάν η ιδέα της προόδου[6] που υπερασπίζεται ο προοδευτισμός βασίζεται στην αύξηση της ισότητας, στην αλληλεγγύη (πέραν της φυσικής κοινωνικής ομάδας αναφοράς του καθενός, που απαρτίζεται από τα κοντινά του άτομα) και στην υπεράσπιση υποτιθέμενων θυμάτων (που είναι συνήθως ακριβώς αυτή η έννοια της προόδου στους περισσότερους σύγχρονους προοδευτισμούς), τότε αυτός ο προοδευτισμός είναι αριστερισμός. Αλλά δεν έχει ο κάθε προοδευτισμός αυτή την ανθρωπιστική ιδέα της προόδου: η αποικιοκρατία του 19ου αιώνα, για παράδειγμα, χρησιμοποίησε, προκειμένου να δικαιολογήσει τις κτηνωδίες της, μια άλλη, πολύ λιγότερο "λεπτή" ιδέα της προόδου, ασύμβατη με τον αριστεριστικό προοδευτισμό.

Από την άλλη, ενώ ο αριστερισμός είναι συνήθως ανοιχτά προοδευτικός, υπάρχουν επίσης μειονοτικά αριστεριστικά ρεύματα που φαινομενικά αντιτίθενται στην πρόοδο, είναι δηλαδή δήθεν μη προοδευτικά[7].

Σήμερα, και για μερικές δεκαετίες τώρα, η κυρίαρχη ιδεολογία στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία είναι αριστεριστική. Οι θεσμοί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βασίζονται στις θεμελιώδεις αρχές της ισότητας, της (διευρυμένης) αλληλεγγύης και της θυματοποίησης, και διαδίδουν και εφαρμόζουν τις αξίες αυτές, υποστηρίζοντας και ενθαρρύνοντας προτάσεις που μέχρι πρότινος υποστηρίζονταν κατ' αποκλειστικότητα από μειοψηφίες (τους αριστεριστές του τότε). Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς την προπαγάνδα των θεσμών, τις ειδήσεις, τις μορφές μαζικής ψυχαγωγίας και την τέχνη κλπ. για να το προσέξει. Ως αποτέλεσμα, ο πολύς κόσμος έχει λίγο έως πολύ υιοθετήσει τις αριστεριστικές αξίες αυτής της προπαγάνδας.

Παρά ταύτα, πολλοί άνθρωποι είναι βέβαιοι πως αυτές οι αριστεριστικές αξίες είναι, όχι απλώς οι απόψεις μιας μειοψηφίας, αλλά και ενάντιες σε αυτές της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία θεωρούν πως δεν προσφέρει στήριξη και πως εναντιώνεται στην ισότητα. Η πίστη αυτή είναι θεμελιώδες μέρος του αριστερισμού, δικαιολογώντας και προοθώντας τον.

Αξιολόγηση:
Ο αριστερισμός βοηθάει το σύστημα

Η ισότητα, η αλληλεγγύη με άτομα και ομάδες με τα οποία κάποιος δεν είναι συναισθηματικά κοντά, και η βοήθεια υποτιθέμενων θυμάτων και καταπιεσμένων ανθρώπων, είναι καίριας σημασίας για την αποφυγή συγκρούσεων, εντάσεων και αντικοινωνικών συμπεριφορών που εναντιώνονται στην αποτελεσματική λειτουργία του κοινωνικού μηχανισμού. Οι αξίες αυτές είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της συνοχής της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας και για την αποφυγή της διάλυσης και της αποδιοργάνωσής της. Υιοθετώντας και προωθώντας τες, ο αριστερισμός βοηθάει το σύστημα.

Ο αριστερισμός βασίζεται, λοιπόν, σε αξίες που είναι ουσιώδεις για την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία. Ως αποτέλεσμα, αυτό που ο αριστερισμός κατακρίνει δεν είναι το ίδιο το σύστημα, αλλά μόνο το ότι, σύμφωνα με τους αριστεριστές, το σύστημα δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις αξίες του και, τοιουτοτρόπως, δεν ακολουθεί τους σκοπούς που υπαινίσσονται. Έτσι το επακόλουθο του αριστερισμού δεν μπορεί ποτέ να είναι το τέλος του συστήματος, αλλά μόνο η "βελτίωσή" του, ώστε να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Κατά συνέπεια, ο αριστερισμός είναι αναπόφευκτα μεταρρυθμιστικός και ποτέ πραγματικά επαναστατικός[8]. Όταν ο αριστερισμός δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μεταρρυθμιστικό και παρουσιάζει τον εαυτό του ως "επαναστατικό", είναι "ψευδοεπαναστατικός" (πράγμα διαδεδομένο στις πιο ακραίες μορφές αριστερισμού).

Ο αριστερισμός είναι μηχανισμός συναγερμού, αυτο-επισκευής, αυτο-συντήρησης και αυτο-κατάλυσης για τη λειτουργία και την ανάπτυξη του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος. Με την κριτική του, ο αριστερισμός δρα ως καμπανάκι που καταδεικνύει τα αδύναμα σημεία, τις αντιφάσεις, τα όρια, τις αποτυχίες κλπ. του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος. Και με τις προτάσεις του διευκολύνει την επισκευή και την αναπροσαρμογή του συστήματος, προωθώντας "βελτιώσεις" ή, τουλάχιστον, καταπραϋντικά, δράσεις που λειτουργούν για να μειώσουν τις κοινωνικές, ψυχολογικές και οικολογικές εντάσεις που θα μπορούσαν να εμποδίσουν τη συντήρηση, τη λειτουργία και την ανάπτυξη της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας. Ο αριστερισμός λιπαίνει την κοινωνική μηχανή αντί να την καταστρέφει.

Επιπλέον, με τις προτάσεις του, τον ακτιβισμό του, τις ομάδες του, τα περιβάλλοντά του, την αισθητική του, τα συμπράγκαλά του, την ιδεολογία του κλπ., τα οποία μοιάζουν φαινομενικά επικριτικά, μαχητικά, επαναστατικά και ριζοσπαστικά, ο αριστερισμός προσφέρει τεχνητά υποκατάστατα, αθώα για την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, για συγκεκριμένες τάσεις και φυσικές ανθρώπινες ψυχολογικές ανάγκες ασυμβίβαστες με τη συντήρηση και την ανάπτυξη του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος (για παράδειγμα, αντικαθιστά τη φυσική ανθρώπινη κοινωνικότητα, η οποία, προκειμένου να ικανοποιηθεί, απαιτεί οι κοινωνικές ομάδες να είναι ομάδες μικρής κλίμακας - δηλαδή ομάδες στις οποίες όλα τα άτομα γνωρίζουν καλά και αλληλεπιδρούν άμεσα το ένα με το άλλο - με την έννοια του ανήκειν σε μεγάλους οργανισμούς ή/και σε αριστερίστικα περιβάλλοντα και υποομάδες). Κατευθύνει επίσης και καθιστά άκακες προς το σύστημα, ορισμένες τάσεις και αντιδράσεις οι οποίες, εάν εκφράζονταν αυθόρμητα, μπορεί να ήταν βλαπτικές ή και καταστροφικές για το σύστημα και τη λειτουργία της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας (για παράδειγμα, ο αριστεριστικός ακτιβισμός λειτουργεί για να ανακουφίζει την επιθετικότητα που δημιουργείται από τη χρόνια αγανάκτηση που παράγει ο τεχνο-βιομηχανικός τρόπος ζωής, ώστε να μην βλάψει πραγματικά και σοβαρά τη λειτουργία και τη δομή του συστήματος). Έτσι, ο αριστερισμός, μέσω των προτάσεών του, προσφέρει στα άτομα μια ψευδή εντύπωση πως εάν τον υιοθετήσουν μπορούν να δράσουν φυσικά και ελεύθερα εντός της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας, και μέσω των πρακτικών του, τους προσφέρει την εντύπωση, εξίσου λανθασμένη, πως είναι επαναστάτες. Λειτουργεί, λοιπόν, ως ψυχολογική δικλίδα ασφαλείας για το σύστημα.

Ακόμη, εξαιτίας του ρόλου του ως ψυχολογική δικλίδα ασφαλείας και τη συχνά ψευδοκριτική και ψευδοεπαναστατική εικόνα του, ο αριστερισμός λειτουργεί ως παγίδα που ελκύει πραγματικά επικριτικούς και δυνητικά επαναστατικούς ανθρώπους και ομάδες, εξουδετερώνοντάς τους και μεταμορφώνοντάς τους σε αριστεριστές. Τα αριστεριστικά περιβάλλοντα και ρεύματα αξιοποιούν την πολιτικά ορθή[9] υπερκοινωνικοποίηση[10] (ταμπού και δόγματα) για να εγκλωβίσουν εντός των ιδεολογικών και ψυχολογικών πλαισίων τους τις φυσικές, αυθεντικές και δυνητικά επαναστατικές ιδέες, αξίες, κίνητρα, σκοπούς κλπ. πολλών από αυτούς που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Με τον τρόπο αυτό, αυτοί που νιώθουν από μόνοι τους δυσφορία με αυτό που κάνει το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα στον μη τεχνητό κόσμο και στην ανθρώπινη φύση, στην προσπάθειά τους να έρθουν σε επαφή με άλλους που έχουν παρόμοιες ανησυχίες, πλησιάζουν συχνά αριστεριστικά ρεύματα, περιβάλλοντα και ομάδες, καθώς αυτά εμφανίζονται ως επικριτικά. Πολλοί άνθρωποι φυλακίζονται ασυνείδητα και ψυχολογικά από τα περιβάλλοντα αυτά, δημιουργώντας σχέσεις και κοινωνικο-συναισθηματικούς δεσμούς με αυτά, πράγμα που εξουδετερώνει την ικανότητα των ανθρώπων για αντίδραση και κριτική, και έτσι ακριβώς καταλήγουν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, εμμέσως ή αμέσως, με τη θέλησή τους ή διστακτικά, να εκγαταλείπουν και να παραγκωνίζουν τις δικές τους αξίες και την αρχική τους προσέγγιση και να ασπάζονται αριστεριστικές αξίες, δόγματα, ταμπού, ρητορική, θεωρίες και (υπο)κουλτούρα.

Και αυτό δουλεύει, επίσης, και με την ανάποδη έννοια: Όταν ξεπροβάλλουν αγώνες, περιβάλλοντα, ρεύματα, θεωρίες ή πρωτοβουλίες που είναι επικριτικές προς την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, αρχικά ξένα ή με ελάχιστη σχέση με τον αριστερισμό, πολλοί αριστεριστές (ιδίως οι πλέον ριζοσπαστικοί) συνήθως αισθάνονται έλξη προς αυτά, εισβάλλουν στα επικριτικά περιβάλλοντα και στους αγώνες, που συνήθως βρίσκονται εκτός του αριστερισμού, ή/και υιοθετούν την ρητορική τους ως δικιά τους, διαστρεβλώνοντάς την προκειμένου να βεβαιωθούν πως συμμορφώνεται στις θεωρίες και στις βασικές αξίες των αριστεριστών, οδηγώντας στη μετατροπή αυτών των αγώνων ή των πρωτοβουλιών σε αριστερισμό, οι οποίοι αρχικά δεν είχαν αριστεριστικούς σκοπούς, και έτσι τους απενεργοποιούν ως δυνητικά επαναστατικούς αγώνες.

Ο αριστερισμός, λοιπόν, λειτουργεί επίσης ως μηχανισμός αυτοάμυνας του συστήματος, για να εξουδετερώνει αυτές τις ορμές, τις πρωτοβουλίες και τις συμπεριφορές που είναι επαναστατικές, δυσλειτουργικές και πιθανώς επικίνδυνες για το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα, και για να τις αξιοποιεί (μέσω ψυχολογικού και ιδεολογικού "ζίου-ζίτσου") προς όφελος της βιομηχανικής κοινωνίας, ενσωματώνοντάς τες στα αριστεριστικά περιβάλλοντα και ρεύματα.

Ο αριστερισμός ως αιτία και αποτέλεσμα της ψυχολογικής αποξένωσης

Ο αριστερισμός είναι αποτέλεσμα αποξένωσης, μιας κατάστασης ψυχολογικής αδυναμίας και αρρώστιας, που συχνά προκαλείται από τις συνθήκες ζωής που είναι εγγενείς στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία. Η σύγχρονη τεχνολογία, και το κοινωνικό σύστημα που αναπόφευκτα υπαινίσσεται, στερούν από τους ανθρώπους τη δυνατότητα να αναπτύξουν και να ικανοποιήσουν πλήρως και αυτόνομα τις φυσικές τους τάσεις, ικανότητες και ανάγκες, δηλαδή την ελευθερία τους, περιορίζοντας και διαφθείροντας την έκφραση της φύσης τους. Στερούν εξ ολοκλήρου από τα άτομα την ικανότητα να ασκήσουν έλεγχο επί των συνθηκών που επιδρούν πάνω στη δική τους ζωή, και ζημιώνουν την αξιοπρέπειά τους μετατρέποντάς τα σε πλάσματα αβοήθητα και πλήρως εξαρτημένα από το σύστημα. Αναγκάζουν τους ανθρώπους να ζουν σε αφύσικες συνθήκες για τις οποίες δεν έχουν προετοιμαστεί ψυχολογικά (θόρυβος, μεγάλη πυκνότητα πληθυσμού, γρήγορος ρυθμός ζωής, ραγδαία αλλαγή του περιβάλλοντος, υπερ-τεχνητά περιβάλλοντα κλπ). Έτσι ρυθμίζουν και περιορίζουν τη φυσική ανθρώπινη συμπεριφορά σε πολλαπλά επίπεδα. Όλο αυτό δημιουργεί ψυχολογική δυσφορία σε πολλούς ανθρώπους (χαμηλή αυτοεκτίμηση και αίσθημα κατωτερότητας, βαρεμάρα, αγανάκτηση, κατάθλιψη, άγχος, θυμός, αίσθημα κενού κλπ). Όλη αυτή η δυσφορία εκφράζεται συχνά με τη μορφή της θυματοποίησης, του ηδονισμού, της επιθετικότητας κλπ. Αυτά τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές είναι διαδεδομένα στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία και γεννούν διάφορες αφύσικες συμπεριφορές. Ο αριστερισμός είναι μία από αυτές τις συμπεριφορές. Οι κύριες αξίες του εμπνέονται από αισθήματα κατωτερότητας, και πολλές από τις θεωρίες του, τη γλώσσα του και τις δράσεις του προκαλούνται από έλλειψη αυτοπεποίθησης, επιθετικότητα και βαρεμάρα. Και εφόσον ο αριστερισμός στην πραγματικότητα ενισχύει την ανάπτυξη της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας, λειτουργεί ως μηχανισμός ανατροφοδότησης για την αποξένωση και, μαζί με αυτήν, για τον ίδιο του τον εαυτό[11].
 
Οι αριστεριστικές αξίες αντιτίθενται στην πραγματικότητα, στη λογική και στην αλήθεια

Η πλειοψηφία των αριστεριστικών θεωριών είναι λογικά, εμπειρικά και φιλοσοφικά παράλογες. Ο αριστερισμός βασίζεται σε αντιλήψεις για τον κόσμο, την κοινωνία, τον άνθρωπο, και τη φύση, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Οι κεντρικές αριστεριστικές αξίες και ιδέες, καθώς και κάποιες άλλες ιδέες και αξίες που τείνουν να συσχετίζονται με τον αριστερισμό είναι, στην καλύτερη, διαστρεβλώσεις φυσικών και ορθών αξιών (για παράδειγμα, η διευρυμένη αλληελγγύη είναι μια κολλεκτιβιστική νόθευση της φυσικής αλληλεγγύης προς τον πλησίον), και, στη χειρότερη, σκέτες ανοησίες που βασίζονται σε λανθασμένη λογική (όπως είναι ο σχετικισμός) και στην παραποίηση των γεγονότων προκειμένου να ταιριάξουν στην αριστεριστική θεωρία, τους στόχους και τις αξίες της (πχ η ιδέα της σχεδόν ανύπαρκτης ανθρώπινης φύσης στους ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούνται κυρίως ή εξ ολοκλήρου πολιτισμικά, κοινωνικά ή ιστορικά όντα).

Ο αριστερισμός είναι ενάντια στη Φύση

Ο αριστερισμός είναι μια απειλή για την αυτονομία της άγριας Φύσης, συμπεριλαμβανομένης και της πραγματικής ανθρώπινης ελευθερίας[12]. Παρά το ότι τουλάχιστον κάποιοι από τους αριστεριστικούς στόχους μοιάζουν αξιέπαινοι και επιθυμητοί με την πρώτη ματιά (και γι' αυτό πολλοί άνθρωποι τους ασπάζονται και τους υποστηρίζουν), η εκπλήρωση των αριστεριστικών στόχων θα ήταν μια πραγματική καταστροφή, και για την ανθρώπινη ελευθερία, και για την αυτονομία της άγριας Φύσης. Αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά στο ότι ο αριστερισμός, όπως είδαμε παραπάνω, υποστηρίζει την ανάπτυξη του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, αλλά και επειδή, δεδομένου πως η ισότητα, η διευρυμένη αλληλεγγύη και η υπεράσπιση των θυμάτων έχουν προτεραιότητα πάνω από κάθε άλλη αξία, ο αριστερισμός αμελεί, ή και απεχθάνεται την αυτονομία του μη-τεχνητού - επειδή, πράγματι, αυτό είναι ασυμβίβαστο με τις βασικές αριστεριστικές αξίες (η άγρια Φύση, συμπεριλαμβανομένης και της ανθρώπινης φύσης, δεν είναι αλληλέγγυα, στοργική και συμπονετική, παρά μόνο εντός πολύ περιορισμένων πλαισίων). Προκειμένου να προσπαθήσουν να εφαρμοστούν οι αριστεριστικές ουτοπίες, θα ήταν απαραίτητο να εξουσιαστούν και οι άνθρωποι εν προκειμένω, και η άγρια Φύση εν γένει.

Συμπέρασμα:

Το κείμενο αφορά κυρίως όλους αυτούς που θα ήθελαν πραγματικά να κάνουν κάτι για να τερματίσουν το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα αλλά, επειδή νιώθουν μια γνήσια και δικαιολογημένη άρνηση προς τον αριστερισμό, αποδεικνύονται ορθώς πολύ καχύποπτοι προς την πλειονότητα των ρευμάτων που φαινομενικά ασκούν κριτική στην υπάρχουσα τεχνο-βιομηχανική κοινωνία.

Πώς πρέπει να δράσουν ως προς τον αριστερισμό;

- Να τον κριτικάρουν, αποκαλύπτωντας αυτό που πραγματικά ειναι: μια απάτη, μια παγίδα, ένας μηχανισμός του συστήματος για να διαιωνίζεται και να αναπτύσσεται πιο εύκολα και αποτελεσματικά, ένα κακό υποκατάστατο για την πραγματική επανάσταση και το παλαβό αποτέλεσαμα αφύσικων συνθηκών, εγγενών στο σύγχρονο τρόπο ζωής.

Αλλά, η κριτική του αριστερισμού δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Πρέπει να είναι μόνο ένα μέσον, μια πρακτική αναγκαιότητα, ουσιώδους σημασίας σήμερα, προκειμένου να επιτευχθεί ένας πολύ σπουδαιότερος στόχος: το να εξαλειφθεί το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα και να τελειώσει η υποδούλωση της άγριας Φύσης, εκτός και εντός των ανθρώπων, που αυτό αναπόφευκτα συνεπάγεται.

- Να αποφύγουν να πέσουν στην παγίδα. Να προσπαθήσουν να διατηρήσουν έναν αυστηρό διαχωρισμό με τον αριστερισμό, τις επιρροές του, τα περιβάλλοντά του, τις αξίες του, τις θεωρίες του και το λόγο του. Και, από την άλλη, να κρατήσουν τον αριστερισμό μακριά από αυτούς· να προσπαθήσουν, ώστε οι αξίες, οι θεωρίες και ο λόγος τους να μην απορροφηθεί, διαστρεβλωθεί ή απενεργοποιηθεί από τον αριστερισμό[13].

- Να μην ντρέπονται να έχουν αξίες και ιδέες που δεν είναι αριστεριστικές. Να μην αφήνουν τις υπερκοινωνικοποιημένες αντιδράσεις, τα αριστεριστικά δόγματα της πολιτικής ορθότητας και τα ταμπού να τους επηρεάζουν. Με αυτό τον τρόπο θα κρατήσουν τους αριστεριστές μακριά από τους ίδιους, αποφεύγοντας τη βλαβερή επιρροή τους.

---

[1] Ανανεωμένη έκδοση του Νοέμβρη 2017, © 2017, Último Reducto. Δημοσιευμένη στο διαδίκτυο από τη σελίδα ultimoreductosalvaje.blogspot.com. Μεταφρασμένη στα Ελληνικά από την παρούσα σελίδα, σε συνεργασία με τον αρχικό συγγραφέα. 
[2] Ίσως ο "αριστερισμός" να μην είναι ο πιο κατάλληλος όρος για να εκφραστεί αυτό στο οποίο αναφέρεται εδώ ο Último Reducto. Όλοι έχουν μια διαισθητική αντίληψη του τι είναι ο "αριστερισμός", αλλά συχνά οι αντιλήψεις αυτές διαφέρουν σημαντικά από το ένα άτομο στο άλλο, και λίγοι μπορούν ορθά και με συνέπεια να εξηγήσουν το τι αντιλαμβάνονται ως "αριστερισμό". Επιπλέον, δεν έιναι όλοι όσοι θεωρούνται αριστεριστές πραγματικά αριστεριστές, και ούτε όλοι αυτοί που είναι πραγματικά αριστεριστές, αναγνωρίζονται πάντα ως τέτοιοι (ορισμένες ελλιπείς έννοιες ή ορισμοί, συχνά, δεν καλύπτουν όλες τις μορφές αριστερισμού που υπάρχουν πραγματικά - για παράδειγμα, θεωρούν ότι ο αριστερισμός αποτελείται μόνο από τον Μαρξισμό-Λενινισμό,  ή μόνο από τον αναρχο-συνδικαλισμό, ή μόνο από την υποκουλτούρα των "αγωνιστών", κλπ -, και ορισμένες ξεχειλωμένες και ασαφείς έννοιες και ορισμοί μπορούν να συμπεριλαμβάνουν κινήματα που δεν είναι, στην πραγματικότητα, αριστεριστικά - για παράδειγμα, ορισμένες μορφές του Ισλαμισμού).
Όλα αυτά περιπλέκουν τον ορισμό και την ερμηνεία της έννοιας στην οποία ο Último Reducto αναφέρεται με τον όρο "αριστερισμός". Παρά ταύτα, το νόημα εδώ είναι να προσπαθήσουμε να εκφράσουμε, να αποσαφηνίσουμε και να συλλάβουμε την έννοια χωρίς να χαθούμε σε συζητήσεις για το πώς να την αποκαλέσουμε. Ας επονομάσει ο καθένας την έννοια αυτή όπως θέλει και μπορεί καλύτερα.
Επιπλέον, στην Ελληνική μετάφραση του κειμένου στην παρούσα σελίδα, επιλέχθηκε η χρήση του όρου "αριστερισμός", ως μετάφραση του "izquierdismo" ("leftism"). Θεωρείται πως είναι πιο εύστοχος όρος για να περιγράψει την ιδεολογία των εν λόγω ατόμων, παρά ο πιο διαδεδομένος όρος "αριστερά", ο οποίος χρησιμοποιείται για να περιγράψει και τον "αριστερό χώρο" (δηλαδή τις οργανώσεις, τα κινήματα κλπ) που εκφράζουν την ιδεολογία του αριστερισμού.
[3] Η έκφραση "διευρυμένη αλληλεγγύη" αναφέρεται στην αλληλεγγύη (δηλ. στη στήριξη, στην ταύτιση, στην αδελφοσύνη, στην αφοσίωση, στη συνεργασία κλπ) πέρα από τη φυσική κοινωνική ομάδα αναφοράς (που απαρτίζεται από τα κοντινά άτομα του καθενός· τους "αγαπημένους" του).
Παρά το ότι η ιδεολογία της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας (και μαζί της, πολλή από την αριστεριστική ρητορική) τείνει να προωθεί, θεωρητικά, έναν τύπο διευρυμένης αλληλεγγύης χωρίς διακρίσεις (προς κάθε ανθρώπινο πλάσμα, ή και παραπέρα), στην πράξη, λόγω των ορίων που θέτει η Φύση γενικώς, και τους ψυχολογικούς περιορισμούς που θέτει η ανθρώπινη φύση εν προκειμένω, η διευρυμένη αλληλεγγύη συνήθως δεν εφαρμόζεται αδιακρίτως, αλλά μόνο όταν αφορά περιορισμένες ανθρώπινες ομάδες και κοινωνικά περιβάλλοντα.
[4] Η τεχνο-βιομηχανική κοινωνία πρέπει να πολεμηθεί, όχι να μεταρρυθμιστεί, διότι αναπόφευκτα υπονομεύει την αυτονομία της λειτουργίας των μη τεχνητών συστημάτων, δηλ. της Άγριας Φύσης, και εξωτερικά και εντός των ανθρώπων. Για να αναλυθεί σε βάθος το θέμα αυτό, δείτε, για παράδειγμα, Theodore J. Kaczynski, "Industrial Society and its Future", στο βιβλίο Technological Slavery, Feral House, © 2010.
[5] Αυτό δεν υπονοεί ότι αυτοί οι περιβαλλοντισμοί δεν είναι "κοινωνικοί", δηλ. ότι αυτοί οι περιβαλλοντισμοί που βάζουν τα οικολογικά προβλήματα πάνω από τα κοινωνικά προβλήματα και αυτοαποκαλούνται οικοκεντρικοί, δεν επηρεάζονται από αριστεριστικές ιδέες και αξίες. Πράγματι, δυστυχώς, πολύ συχνά, συμβαίνει το αντίθετο· πολλές φορές, η θεωρία, η ρητορική, και τα μέλη τους είναι συνήθως μολυσμένα και αυτά από τον αριστερισμό.
[6] Πρόοδος: Η πίστη στο απόλυτο καλό μιας διαδικασίας ανάπτυξης.
[7] Παρότι, στην πραγματικότητα, όλοι υπερασπίζονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποιας μορφής πρόοδο, ακόμη κι αν η πρόοδος αυτή είναι άυλη, ηθική, "πνευματική".
[8] Ο όρος "μεταρρυθμιστικός", σε αυτό το κείμενο, σημαίνει "αυτός που προωθεί την επιδιόρθωση του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, όχι την εξόντωσή του". Ο όρος "επαναστατικός", σε αυτό το κείμενο, θα ήταν το αντώνυμό του, δηλ. αναφέρεται αποκλειστικά σε αυτούς ή αυτά που προωθούν την εξόντωση του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, όχι την επιδιόρθωσή του.
[9] Στην πραγματικότητα, η αποκαλούμενη "πολιτική ορθότητα" αναφέρεται στο σύνολο που αποτελείται από τις ιδέες και τις αξίες που οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια ανθρώπινη κοινωνική ομάδα υποθέτουν ως αδιαμφισβήτητες σε ένα δεδομένο ιστορικό πλαίσιο. Η πολιτική ορθότητα είναι, στην πραγματικότητα, ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον ανά πάσα στιγμή, και το περιεχόμενό της (οι ιδέες που θεωρούνται αδιαμφισβήτητες) μπορεί, αρχικά, να είναι πολύ ευρύ. Όμως, σήμερα, στην τεχνο-βιομηχανική κοινωνία, η έκφραση "πολιτική ορθότητα" χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά σε αναφορά με κάποιες υποτιθέμενα αδιαμφισβήτητες ιδέες και αξίες που είναι σαφώς κοντά σε αυτές του αριστερισμού, και που πηγάζουν, σε μεγάλο βαθμό, από αυτόν. Σε αυτό το κείμενο, ο Último Reducto χρησιμοποιεί την έκφραση "πολιτική ορθότητα" (και τους συναφείς της όρους) μόνο κατά την περιορισμένη αυτή έννοια.
[10] Υπερκοινωνικοποίηση: η υπερβολική εσωτερίκευση, από το άτομο, των αξιών του κοινωνικού του περιβάλλοντος, ώστε να είναι ανίκανο να τις παραβεί χωρίς να αισθανθεί ντροπή ή τύψεις. Επηρεάζει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σχεδόν τους πάντες, αλλά ιδίως αυτά τα άτομα που είναι περισσότερο επιρρεπή στις επιρροές του κοινωνικού τους περιβάλλοντος. Είναι ένα συχνό φαινόμενο στην υπάρχουσα τεχνο-βιομηχανική κοινωνία (αν και όχι μόνο σε αυτήν) και είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένο και έντονο στα αριστεριστικά υποσυστήματά της. Έχει μεγάλη σχέση με την έννοια της "πολιτικής ορθότητας", καθώς επιτρέπει σε αυτήν να επιβληθεί.
[11] Αυτή είναι απλώς μια γενική προσέγγιση της ψυχολογίας του αριστερισμού. Μπορεί κανείς να διαφοροποιηθεί πολύ στο εν λόγω θέμα. Για παράδειγμα, στο ότι δεν είναι πάντα η αποξένωση που προκαλείται από τη σύγχρονη ζωή αυτό το οποίο προκαλεί τα ψυχολογικά γνωρίσματα του αριστερισμού. Πολλοί αριστεριστές είναι απλώς εκ φύσεως ψυχολογικά αδύναμοι.
[12] Η αληθινή ελευθερία είναι η αυτονομία στην έκφραση και στην εκπλήρωση των τάσεων, των αναγκών και των ικανοτήτων του καθενός, δηλαδή στη φύση του καθενός. Δεν έχει καμία σχέση με την εξουδετέρωση ή την αποφυγή των φυσικών ορίων (η ανθρωπιστική σύλληψη της ελευθερίας) ή με τις λεγόμενες "πολιτικές ελευθερίες" ή δικαιώματα.
[13] Κατά την έννοια αυτή, πρέπει να είμαστε αρκετά αφελείς και επιφανειακοί, προκειμένου να πιστέψουμε πως όποιος φαινομενικά αρνείται τον αριστερισμό, είναι πράγματι μη αριστερός. Δεν είναι αρκετό να χρησιμοποιεί κανείς τον όρο "αριστερισμός" με υποτιμητικό τρόπο. Πολλοί αριστεριστές που παραδειγματικά ταιριάζουν στον ορισμό του αριστερισμού σε αυτό το κείμενο (για παράδειγμα, πολλοί αναρχο-σοσιαλιστές, αυτονομιστές, αντι-καπιταλιστές, επαναστάτες, καταστασιακοί, αναρχο-πριμιτιβιστές, Μαρξιστές κλπ) τείνουν συχνά να κριτικάρουν κάτι που αποκαλούν "αριστερισμό", υποννοώντας πως δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως αυτό που πραγματικά είναι: και αυτοί αριστεριστές. Για να αναγνωρίσει κανείς τους αριστεριστές, αρκεί να κοιτάξει τις πρωταρχικές αξίες τους, τα ιδανικά τους, τους στόχους τους, τις ιδεολογικές τους αναφορές και κλίσεις κλπ, και όχι μόνο το αν εκφράζουν ευθέως και φαινομενικά μια άρνηση του "αριστερισμού" στο λόγο τους.


Άγρια Χώρα

Επικοινωνία: agria.chora@hotmail.com